Pitons-beheergebied
Uitstekende universele waarde
Korte synthese
Behorend tot de Kleine Antillen, het vulkanische eiland Saint Lucia ligt in de Oost-Caribische Zee en wordt omringd door de Atlantische Oceaan. Het Pitons Management Area (PMA) in het zuidwesten van Saint Lucia is een meervoudig instandhoudings- en beheergebied van 1, 134 hectare land en 875 hectare zee, respectievelijk, in totaal 2, 909 hectare. De gelijknamige Pitons, twee torenhoge vulkanische torens, zijn de belangrijkste iconische bezienswaardigheid van het eiland. Deze spectaculaire tweelingpieken, Gros Piton en Petit Piton, stijgen zij aan zij van de zee tot 770 en 743 m boven zeeniveau, respectievelijk. Ze worden overbrugd door een heuvelrug in het binnenland en torenen uit boven een toegankelijke caldera-achtige formatie die bekend staat als de Qualibou-depressie. De PMA bevindt zich in het vulkanische centrum van Soufriere en omvat een breed scala van zijn diverse geologische kenmerken, inclusief een site van geothermische activiteit met fumarolen en warmwaterbronnen, bekend als de zwavelbronnen. Rotstekeningen en diverse artefacten getuigen van de Indiaanse Carib-bevolking die historisch bewoonde wat nu de PMA is.
Ondanks de kleine uitbreiding is er een grote diversiteit aan terrestrische habitats, flora en fauna. De dominante vegetatie bestaat uit verschillende bostypes, waaronder zeldzame elfachtige bossen op de toppen. Klein, kleine verstoorde stukken natuurlijke bossen blijven, behouden door de steilheid van het land.
Het Mariene Beheersgebied binnen de PMA is een strook van ongeveer 11 km lang en ongeveer een kilometer breed langs de kust. Het bestaat uit een steil aflopend continentaal plat met gezonde franjes en patchriffen die meer dan 60 % van het zeegebied beslaan, keien en zandvlaktes. De diverse zee- en kusthabitats herbergen belangrijk zeeleven. Karetschildpadden worden aan de kust gezien, en walvishaaien en grienden voor de kust.
Criterium (vii):De PMA ontleent zijn primaire visuele impact en esthetische kwaliteiten aan de Pitons, twee aangrenzende met bos begroeide vulkanische torens die abrupt uit de zee oprijzen tot hoogten van meer dan 700 m.a.s.l. De Pitons domineren het landschap van Saint Lucia, zichtbaar vanaf vrijwel elk deel van het eiland en een onderscheidend herkenningspunt voor zeevarenden. De combinatie van de Pitons tegen de achtergrond van ongerepte weelderige en diverse natuurlijke tropische vegetatie en een variërende topografie in een kustomgeving geeft het pand zijn adembenemende natuurlijke schoonheid.
Criterium (viii):De PMA bevat het grootste deel van een ingestorte stratovulkaan in het vulkanische systeem, bij geologen bekend als het vulkanische centrum van Soufriere. Prominent in het vulkanische landschap zijn twee overgebleven vulkanische pieken, Gros Piton en Petit Piton. De Pitons komen voor met een verscheidenheid aan andere vulkanische kenmerken, waaronder cumulo-koepels, explosie kraters, pyroclastische afzettingen (puimsteen en as), en lavastromen. collectief, deze illustreren volledig de vulkanische geschiedenis van een andesitische samengestelde vulkaan in verband met subductie van korstplaten.
Integriteit
De grenzen van PMA zijn vastgesteld om de opmerkelijke vulkanische kenmerken van het gebied te bestrijken en werden tijdens het nominatieproces verlengd. Het uitgebreide gebied omvat een breder scala aan vulkanische kenmerken, maar ook een groter deel van particuliere en landelijke woongronden. De landgrens van de PMA is gebaseerd op natuurlijke en kunstmatige elementen, inclusief landcontour, waterlopen, wegen en grondbezit.
Iets meer dan de helft van de PMA staat op overheidsgrond en de overige grond is in particuliere handen. Hoewel de beschermde gebieden en de mariene delen van de PMA onbewoond zijn, het zijn er ongeveer 1, 500 inwoners die binnen de Terrestrial Multiple Use Zones wonen. De zonering speelt in op de verschillende eisen in een pand dat expliciet probeert een balans te vinden tussen het gebruik van hulpbronnen en natuurbehoud. De mariene grens ongeveer een kilometer uit de kust, is de 75m dieptecontour, die het koraalrif omschrijft. Binnen de PMA, het Soufriere Marine Management Area (SMMA) is een meervoudig marien gebied op zich.
Gezien het overwicht van de vulkanische verschijnselen en de landschappelijke schoonheid, de grenzen dekken de kernwaarden voldoende af. De uitdaging zal zijn om toezicht te houden, voorbereiden op en omgaan met natuurlijke en door de mens veroorzaakte bedreigingen, met inbegrip van in het bijzonder de bouw van hotels en andere gebouwen die de visuele integriteit van het onroerend goed in gevaar kunnen brengen.
Beveiligings- en beheervereisten
De PMA is een meervoudig gebruiksgebied op basis van een kabinetsdecreet en werd bekendgemaakt onder de Wet op de ruimtelijke ordening en ontwikkeling van 2001. Het Soufriere Marine Management Area (SMMA), opgericht in 1994 krachtens de Visserijwet, vertegenwoordigt de mariene component van de PMA. In 2003, de PMA werd ook uitgeroepen tot milieubeschermingsgebied en in 2011 tot speciale handhavingszone, de laatste in reactie op ongeoorloofde ontwikkeling. Er zijn meerdere andere statuten van toepassing op de PMA, onder meer over de landbouw, bosbouw, visserij, bodem- en waterbehoud en natuurbescherming, wat neerkomt op een alomvattend juridisch en beleidskader.
Het management is gebaseerd op uitgebreid overleg met belanghebbenden bij de overheid en het maatschappelijk middenveld, inclusief gemeenschappen in het achterland van de PMA, en profiteert van ecologische, sociaal-economisch en cultureel onderzoek. Een Beheerplan stuurt het beheer van de site.
Ondanks het uitgebreide juridische en beheerskader, een aantal bedreigingen vragen blijvende aandacht. Zowel op korte als op langere termijn vormt de steeds sterker wordende druk om hotels en woongebouwen te bouwen de allerbelangrijkste bedreiging voor de integriteit van het relatief kleine vastgoed. Dit omvat centrale delen van het onroerend goed die van fundamenteel belang zijn voor de visuele integriteit van de PMA en steile hellingen die vatbaar zijn voor erosie. Zowel de terrestrische als de mariene gebieden van de PMA zijn belangrijke toeristische bestemmingen, wat bijdraagt aan de aantastingsdruk, maar ook kan leiden tot andere effecten.
Het ruige terrein biedt een zekere mate van natuurlijke bescherming tegen aantasting en ander landgebruik, zoals landbouw, grazen, winning van hout en brandhout, evenals toerisme. Nog altijd, beheer is nodig, zowel binnen het fatsoen als de aangrenzende gemeenschappen om de visuele aantrekkelijkheid van de PMA te behouden en de effecten op flora en fauna te minimaliseren. Er is behoefte aan systematische monitoring en wetshandhaving, ook op particuliere gronden. Op de laatste, Er zijn regelingen voor landbeheer nodig met de eigenaren in overeenstemming met de waarden en beheerdoelstellingen van de PMA. Onder bepaalde omstandigheden kan de aankoop van eigen grond worden overwogen.
Dergelijke maatregelen zullen ook ten goede komen aan de waterkwaliteit van de mariene gebieden die kunnen worden aangetast door sedimentatie en vervuiling door bronnen op het land. Wat de mariene gebieden betreft, overbevissing en overmatige oogst van andere levende mariene hulpbronnen kunnen een bedreiging vormen en moeten worden gecontroleerd.
Zoals op de meeste eilandomgevingen bedreigen buitenaardse invasieve soorten de lokale ecosystemen. Bijgevolg, toezicht houden, preventie, controle en indien mogelijk uitroeiing moeten deel uitmaken van de beheerinspanningen. Verder, PMA is gevoelig voor natuurrampen in de vorm van orkanen en andere zware weersomstandigheden, mogelijk verergerd door toekomstige klimaatverandering. Het is bekend dat zowel terrestrische habitats als riffen worden beïnvloed door dergelijke weersomstandigheden, door de negatieve effecten van veel regen, sedimentatie en golfslag.
