Brazilië
Uitstekende universele waarde
Korte synthese
Aangelegd langs een monumentale oost-west as, doorkruist door een noord-zuidas die is gebogen om de topografie te volgen als verkeersader, Brasilia is een definitief voorbeeld van 20e-eeuwse modernistische stedenbouw. Gemaakt als de Braziliaanse hoofdstad in het centrale westelijke deel van het land van 1956 tot 1960 als onderdeel van het nationale moderniseringsproject van president Juscelino Kubitschek, de stad bracht ideeën over grote administratieve centra en openbare ruimtes samen met nieuwe ideeën over stedelijk leven zoals gepromoot door Le Corbusier in zes verdiepingen tellende woonblokken (quadra's) ondersteund op pylonen waardoor het landschap onder en om hen heen kon stromen. De planning van de stad is opmerkelijk vanwege de opmerkelijke congruentie van het stedenbouwkundig ontwerp van Lucio Costa (de 'Plano Piloto') en de architecturale creaties van Oscar Niemeyer, krachtigst weerspiegeld in de kruising tussen de monumentale en verkeersassen, dat de bepalende factor is van het stedenbouwkundig plan van de stad en het representatieve karakter van het Driemogendhedenplein (Praça dos Três Poderes) en de Esplanade van de ministeries (Esplanada dos Ministérios) onderstreept, komt ook tot uiting in de geometrie van het Nationaal Congres en in de nieuwe benadering van stedelijk wonen, belichaamd in de Wijkeenheden (Unidade de Vizinhança) en hun overeenkomstige Superblokken (Superquadras).
Criterium (i):Brasilia is een unieke artistieke prestatie, een eerste creatie van het menselijk genie, vertegenwoordigen, op stedelijke schaal, de levende uitdrukking van de principes en idealen van de modernistische beweging en effectief belichaamd in de tropen door de stedenbouwkundige en architecturale planning van Lucio Costa en Oscar Niemeyer. De Braziliaanse ervaring valt op door de grootsheid van het project, een die niet alleen een bepaald historisch tijdperk definitief afsloot, maar die nauw verbonden was met een ambitieuze ontwikkelingsstrategie en met een proces van nationale zelfbevestiging tegenover de wereld.
Criterium (iv):Brasilia is een uniek voorbeeld van stadsplanning die in de 20e eeuw tot wasdom is gekomen, een uitdrukking van de stedelijke principes van de modernistische beweging zoals uiteengezet in het Athene Handvest van 1943, in Le Corbusier's verhandeling uit 1946 How to Conceive Urbanism, en in de architectonische ontwerpen van Oscar Niemeyer, inclusief de bouw van de drie mogendheden (Presidentieel Paleis, Hooggerechtshof en Congres met zijn dubbele hoogbouw geflankeerd door de koepel van het Senaatsgebouw en door de omgekeerde van het Huis van Afgevaardigden), en de kathedraal met zijn 16 parabaloïden van 40 meter hoog, het Pantheon van Juscelino Kubitschek en het Nationaal Theater.
Integriteit
Het stedelijke kader van Brasilia omvat alle elementen die nodig zijn om een uitzonderlijke universele waarde aan te tonen. Een stad die zowel urbs als civitas is, Brasilia heeft zijn oorspronkelijke leidende principes intact gehouden, zoals weerspiegeld in de bescherming van zijn stedelijke schaal, wettelijk beschermd door lokale en federale organismen van de regering van het land.
De stad bevindt zich vandaag midden in een proces van consolidatie, in overeenstemming met zijn dubbele functie als stad en hoofdstad, door de voortdurende implementatie van nieuwe stedelijke diensten en structuren. Het Werelderfgoed is kwetsbaar voor stedelijke ontwikkelingsdruk, waaronder meer verkeer en openbaar vervoer. de verschillende sectoren van de stad, zoals vastgelegd in het oorspronkelijke plan, worden nu aangevuld en, inderdaad, concludeerde, in lijn met de oorspronkelijke stedenbouwkundige principes. Deze veranderingen brengen op geen enkele manier de bijzondere en uitstekende waarde van het pilootproject van Lucio Costa (Plano Piloto) in gevaar, die volledig bewaard is gebleven, zowel fysiek als symbolisch.
Het is mogelijk op basis van de nog onontgonnen gebieden rond Brasilia, de omliggende groene ruimten, en de topografie van de locatie, om de grenzen van de stad duidelijk te onderscheiden van de territoriale uitgestrektheid waarin het werd geïntroduceerd, unieke attributen die analyse van de site mogelijk maken zonder de basisinformatie te verliezen die essentieel is voor het doorgeven van de voortdurende Outstanding Universal Value.
authenticiteit
De authenticiteit van Brasilia wordt gegarandeerd door het behoud van de architectuur, Stedelijk ontwerp, en landschappen, die allemaal een nieuwe benadering van stedelijk leven vertegenwoordigen, herbevestigd door Lucio Costa en Oscar Niemeyer op basis van de principes van de modernistische beweging voor 20e-eeuwse architectuur en stedenbouw.
De belangrijkste kenmerken van het proefproject (Plano Piloto) die samenkomen om een universele en buitengewone waarde aan Brasilia toe te kennen, zijn onder meer:de kruising van twee assen en de hiërarchische verdeling van het wegennet, de verdeling van de stad in sectoren met hun respectievelijke kenmerken en eindgebruik, het netwerk van open en groene ruimten, de Esplanade van de ministeries en representatieve structuren die deel uitmaken van de monumentale as (Eixo Monumental), de superblokken georganiseerd op basis van buurteenheden, en, als laatste, Oscar Niemeyer's architecturale ontwerpen van de belangrijkste representatieve gebouwen.
Deze kenmerken worden het best begrepen op basis van de vier schalen die door Lucio Costa zijn geïdentificeerd ten tijde van de aanwijzing van Brasilia als erfgoedsite en bewaard zijn gebleven als de leidende maatstaven van het oorspronkelijke ontwerp van het proefproject (Plano Piloto):een monumentale schaal, die aan Brasilia zijn status verleent als hoofdstad waar de administratieve functies van de natie worden vervuld; een woonschaal, die een nieuwe manier van leven belichaamt, gecentreerd op de doorgaande as (Eixo Rodoviário) waarlangs de buurteenheden zijn verdeeld en verdeeld in een Noord- en Zuidvleugel (Asa Norte en Asa Sul); een sociale schaal, gelegen op het kruispunt van de twee assen – Monumentaal en Thoroughfare – waar de oever, hotel, bedrijf, en dienstensectoren komen samen om het centrale deel van de stad te vormen; en een landelijke schaal, die de andere drie doordringt en is samengesteld uit grote open en groene ruimtes die de stad zijn unieke stadspark-aspect geven.
Beveiligings- en beheervereisten
Het belang van Brasilia werd erkend vanaf het moment van de conceptie. 1960, voorafgaand aan de inhuldiging van de nieuwe hoofdstad, de organieke wet van het federale district (Lei Orgânica do Distrito Federal) bepaalde dat alle voorgestelde wijzigingen aan het proefproject (Plano Piloto) ter beoordeling aan de federale senaat moesten worden voorgelegd. De vraag kreeg pas relevantie vanaf het begin van de jaren tachtig met de snelle groei van de stad. In 1981, de werkgroep voor het behoud van de historische, Cultureel, en natuurlijk erfgoed van Brasilia (Grupo de Trabalho para Preservação do Patrimônio Histórico, Cultural e Natural de Brasília) opgericht. Samengesteld uit vertegenwoordigers van de National Pro-Memory Foundation (Fundação Nacional Pró-Memória), momenteel het Nationaal Instituut voor Historisch en Artistiek Erfgoed (Instituto Nacional de Patrimônio Histórico e Artístico - IPHAN), de federale districtsregering (GDF), en de Universiteit van Brasilia (UnB), de studies van de entiteit waren van cruciaal belang voor de opname van Brasilia op de UNESCO-lijst van werelderfgoed in 1987, die de basis vormen voor het technische dossier dat de kandidatuur van de stad vergezelde.
Destijds, de primaire verantwoordelijkheid voor het behoud van de site berustte bij de minister van Cultuur van de GDF, via de afdeling historisch en artistiek erfgoed (Departamento de Patrimônio Histórico e Artístico - DePHA). Deze bepaling is gebaseerd op decreet 10829/GDF van 14 oktober, 1987, een wetgevend instrument dat door de Braziliaanse regering aan het Werelderfgoedcomité is voorgelegd om als bindende garantie voor de bescherming van Brasilia te dienen, dat tot op de dag van vandaag van kracht blijft. Verder, in antwoord op een expliciet verzoek van UNESCO datzelfde jaar besloot de GDF de bescherming van de vier schalen van de stad, terwijl het ook het gebied van 120 vierkante kilometer afbakent waarop de federale aanwijzing van Brasilia in 1990 als historische plaats werd opgericht.
In 1990, het Urban Framework van Brasilia werd officieel erkend als nationaal historisch erfgoed. De aanwijzing werd formeel vastgesteld door SPHAN/PróMemória-richtlijn 04/90, vervolgens vervangen door IPHAN-richtlijn 314/92, die van kracht blijft.
Momenteel, de federale districtsregering en de federale regering zijn gezamenlijk verantwoordelijk voor het beheer en de bescherming van Brasilia via het staatssecretariaat voor stads- en huisvestingsontwikkeling (Secretaria de Estado de Desenvolvimento Urbano e Habitação – SEDHAB) en de federale districtssuperintendent van het National Institute of Historisch en artistiek erfgoed (Instituto do Patrimônio Histórico e Artístico Nacional – IPHAN), respectievelijk.
De uitdaging om Brasilia te behouden, vereist het beoordelen van hedendaagse problemen en eisen met betrekking tot de stad op basis van haar unieke stedenbouwkundige plan. Dit vraagt om een toekomstgerichte visie op de stad, die zijn uitstekende universele waarde beschermt en tegelijkertijd duurzaamheid mogelijk maakt.
De bescherming van het stedelijk kader van Brasilia wordt geregeld door een reeks juridische instrumenten die bedoeld zijn om het behoud ervan op drie operationele niveaus te verzekeren:lokaal, federaal, en globaal. Op lokaal niveau, een reeks normatieve instrumenten bestaande uit specifieke wetten die gericht zijn op de bescherming van de erfgoedsite, evenals een zeer complexe reeks technische en operationele stedelijke wetgeving op basis van het stads- en grondvestigingsbeleid van het federale district.
Enkele van de belangrijkste bronnen van druk die op de erfgoedsite worden uitgeoefend, zijn onder meer vastgoedontwikkeling, de illegale bezetting van openbare ruimtes en groene ruimten, de uitvoering van activiteiten die onverenigbaar zijn met het eindgebruik van bepaalde sectoren, de aantasting van privé-eigendom aan de oever van het meer, toegenomen stadsverkeer, en onvoldoende openbaar vervoer in verband met sociaal-ruimtelijke segregatie in de metropoolregio. Voeg daarbij de stedelijke dynamiek van de omliggende gebieden in verband met de uitdrijving van het Federaal District, die grote druk heeft uitgeoefend op het proefproject (Plano Piloto), waarbij speciale aandacht moet worden besteed aan het stadslandschap van de stad en de functie en het gebruik van de bijbehorende ruimtes, waar de overgrote meerderheid van de openbare diensten, banen, en regionale investeringen zijn geconcentreerd, maar minder dan 10% (9,6%) van de bevolking van het Federaal District woont.
Om deze uitdagingen aan te gaan en te erkennen dat het behoud en de bescherming van het stedelijk kader van Brasilia niet los kan worden gezien van de stedelijke ontwikkeling van de stad, een Urban Framework Preservation Plan voor Brasilia (Plano de Preservação do Conjunto Urbanístico de Brasília – PPCUB) zal het primaire instrument zijn voor planning, bewaren, en het beheer van het beschermde gebied en voor het coördineren van de maatregelen en agenten die betrokken zijn bij de stedelijke ontwikkeling van Brasilia.
