Nationaal Park Iguaçu
Uitstekende universele waarde
Korte synthese
Het Iguaçu National Park is een Werelderfgoed van 169, 695,88 hectare gelegen in de staat Paraná, in het zuiden van Brazilië, grenzend aan het Iguazú Nationaal Park, ook een werelderfgoed in Argentinië. beide eigenschappen, samen met enkele beschermde gebieden, zijn aaneengesloten belangrijke overblijfselen van het binnenland van het Atlantische Woud, ooit een veel groter bosgebied, langs de kruising van de rivieren Iguaçu en Paraná waar Paraguay, Argentinië, en Brazilië komen samen.
Het landschap is het resultaat van vulkanische processen die 500 miljoen jaar teruggaan, die zijn verbluffende geomorfologische kenmerken heeft gesmeed. De belangrijkste attractie van het park - en een belangrijke bestemming voor internationaal en binnenlands toerisme - is het indrukwekkende watervallensysteem van de Iguaçu (of Iguazú) rivier, bekend om zijn visuele en akoestische schoonheid, die bijna drie kilometer overspant met verticale druppels tot 80 meter. De rivier, genoemd naar de inheemse term voor "groot water", vormt een halve cirkel in het hart van de twee parken en vormt de internationale grens tussen Argentinië en Brazilië voordat het uitmondt in de machtige Paraná-rivier, 25 kilometer stroomafwaarts van het park. Het pand herbergt het enige volledig bewaard gebleven hydrografische bekken van de staat Paraná, het stroomgebied van de rivier de Floriano.
Beide parken omvatten ook halfverliezende subtropische regenwouden met een hoge mate van diversiteit en endemisme, herbergen talrijke zeldzame charismatische soorten. Tegenwoordig zijn ze meestal omgeven door een landschap dat sterk is veranderd door zware houtkap, zowel historisch als in het heden, de intensivering en uitbreiding van zowel de industriële als de kleinschalige landbouw, bosbouw voor pulp en papier en landelijke nederzettingen. Gezamenlijk, de Braziliaanse en Argentijnse parken in totaal ongeveer 250, 000 hectare met een bijdrage van deze eigenschap van 169, 695,88 hectare.
Criterium (vii) :Iguaçu National Park en zijn zusterwerelderfgoed Iguazú National Park in Argentinië behouden een van de grootste en meest spectaculaire watervallen ter wereld, bestaat uit een systeem van talrijke watervallen en stroomversnellingen van bijna drie kilometer breed in de omgeving van een weelderig en divers subtropisch loofbos. De permanente waterwolk van de cataract vormt een indrukwekkend tafereel dat de beboste eilanden en rivieroevers omringt, wat resulteert in een visueel verbluffende en constant veranderende interface tussen land en water.
Criterium ( x ) :Iguaçu National Park vormt met het aangrenzende Iguazú National Park in Argentinië een van de grootste beschermde overblijfselen van het paranaense subtropische woud, behorend tot het binnenland van het Atlantische Woud. De rijke biodiversiteit omvat enkele bedreigde en kwetsbare soorten zoals de Jaguar (Panthera onca), de ocelot (Leopardus tigrinus), de Puma (Puma concolor), de Margay (Leopardus wiedii), de Jaguarondi (Puma yagouaroundi), de harpij adelaar (Harpia harpyja), de reuzenotter (Pteronura brasiliensis), de black-fronted piping guan (Aburria jacutinga), de tapir (Tapirus terrestris), de boshond (Speothos venaticus), de Pygmee spies (Mazama nana), de reuzenmiereneter (Myrmecophaga tridactyla), de Monjolo of Surubim van de Iguaçu (Steindachneridion sp), de Piracanjuba (Brycon orbignyanus) en de gefascineerde tijgerreiger (Tigrisoma fasciatum).
Integriteit
Nationaal park Iguaçu werd in 1939 door de federale regering wettelijk opgericht als nationaal park en werd tweemaal uitgebreid in 1944 en 1981, waardoor het zijn huidige omvang krijgt. Het is volledig eigendom van de staat. Samen met de Argentijnse eigendom en andere beschermde gebieden, op voorwaarde dat de connectiviteit behouden blijft, de grootte van het pand biedt potentieel instandhoudingsperspectieven op de lange termijn. De grenzen en de omliggende gebieden van het pand zijn duidelijk gedefinieerd en beperkt.
Beveiligings- en beheervereisten
Iguaçu National Park is een volledig beschermd gebied dat beperkt is tot het niet-destructieve gebruik van natuurlijke hulpbronnen. Het gebied wordt beheerd door het Chico Mendes Institute for Biodiversity Conservation (ICMBio), een federale autarchie verbonden aan het Braziliaanse ministerie van Milieu, en een integraal onderdeel van het Braziliaanse Environmental National System (SISNAMA). Beheer en administratie worden uitgevoerd om het behoud van de uitzonderlijke natuurlijke schoonheid en het behoud van de biodiversiteit te garanderen. In samenwerking met de bospolitie van Paraná, Binnen en in de omgeving van het park worden bewakingsacties uitgevoerd. Sommige monitoringacties worden ook uitgevoerd met de Argentijnse parkwachten die verantwoordelijk zijn voor het behoud van het Iguazú National Park in Argentinië.
Waterstanden worden kunstmatig gereguleerd door elektriciteitscentrales stroomopwaarts, landschappelijke en ecologische effecten veroorzaken. De waterstanden worden gemonitord om effecten te mitigeren en te voorkomen.
Toeristisch beheer is een belangrijke taak in het onroerend goed om de directe en indirecte effecten van zwaar bezoek te minimaliseren en de kansen op het gebied van bewustmaking voor natuurbehoud en financiering van natuurbehoud te maximaliseren.
Beide parken delen langetermijnstrategieën voor natuurbehoud en profiteren enorm van gezamenlijke en nauwe samenwerking.
Toekomstig beheer zal wellicht scenario's voor de langere termijn moeten ontwikkelen en een evenwicht moeten vinden tussen natuurbehoud en ander gebruik van land en hulpbronnen om de connectiviteit van het landschap te behouden of te herstellen. Hiervoor is samenwerking met andere sectoren en lokale gemeenschappen nodig. Eventueel, het onroerend goed moet worden gebufferd door adequate en geharmoniseerde ruimtelijke ordening in de aangrenzende gebieden in Argentinië, Brazilië en Paraguay.
Bestaande inspanningen zoals "biodiversiteitscorridors" - de binnenste Atlantische Woud-corridor en de Tri-Nationale corridor - evenals toenemende onderzoeks- en milieueducatieactiviteiten vormen al een solide basis. De milieueducatieve activiteiten zijn gericht op de integratie van omliggende gemeenschappen, studenten, universiteiten, leraren, gemeenschapsleiders en verenigingen om het bewustzijn te vergroten en de relatie met het maatschappelijk middenveld verder te versterken.
Tot de bedreigingen die permanente aandacht vereisen, behoren de bestaande en toekomstige ontwikkelingen op het gebied van waterkracht, stroomopwaarts, agrarische aantasting, evenals stroperij en plantenextractie.
