Historisch centrum van Napels
Uitstekende universele waarde
Korte synthese
Gelegen in Zuid-Italië, Napels is een belangrijke havenstad in het centrum van het oude Middellandse Zeegebied. De oorsprong gaat terug tot de oprichting als Parthenope of Palaepolis in de 9e eeuw voor Christus, vervolgens hersteld als Neapolis (Nieuwe Stad) in 470 v.Chr. Het is dan ook een van de oudste steden van Europa, wiens huidige stedelijke weefsel een selectie van opmerkelijke elementen van zijn lange en bewogen geschiedenis bewaart, zoals uitgedrukt in het stratenpatroon, zijn rijkdom aan historische gebouwen en parken, de voortzetting van veel van zijn stedelijke en sociale functies, zijn prachtige ligging aan de baai van Napels en de continuïteit van zijn historische gelaagdheid.
Napels was een van de belangrijkste steden van Magna Graecia, een sleutelrol spelen in de overdracht van de Griekse cultuur naar de Romeinse samenleving. Het werd uiteindelijk een belangrijk cultureel centrum in de Romeinse Republiek, civitas foederata. Delen van de Griekse stadsmuren die zijn opgegraven sinds de Tweede Wereldoorlog en de opgegraven overblijfselen van een Romeins theater, begraafplaatsen en catacomben getuigen van deze geschiedenis. In de 6e eeuw na Christus, Napels werd veroverd door het Byzantijnse rijk, een autonoom hertogdom worden, later geassocieerd met de Noormannen, Zwaben, en de Siciliaanse heerschappij. Bewijs van deze periode omvat de kerken van San Gennaro extra moenia, San Giorgio Maggiore, en San Giovanni Maggiore met overgebleven elementen van de 4e en 5e eeuwse architectuur, de kapel van Santa Restituta in de 14e-eeuwse kathedraal, en het Castel dell'Ovo, een van de meest substantiële overblijfselen uit de Normandische periode, hoewel vervolgens meerdere malen verbouwd.
Met de Anjou-dynastie (1265-1442), Napels werd het levende symbool van het prestige, waardigheid, en de macht van de dynastie. De stad breidde zich uit met voorsteden en naburige dorpen. De Anjou begon ook een invloedrijke relatie met westerse kunst en architectuur, vooral Franse gotiek, geïntegreerd met de vroegere Griekse en Arabische elementen. De kloosters van Santa Chiara en San Lorenzo Maggiore en de kerken van Donna Regina en I'lncoronata, San Lorenzo Maggiore, San Domenico Maggiore en de nieuwe kathedraal dateren uit deze periode.
Van de 15e tot de 17e eeuw, Napels werd geregeerd door de Aragonezen, die de verdedigingswerken en het stratenpatroon verbouwden, en bouwde het Castel Nuovo grotendeels in Toscaanse stijl als een van de belangrijkste centra van hun rijk. De periode van de Spaanse overheersing wordt gekenmerkt door het in 1600 gebouwde Koninklijk Paleis aan de ene kant van het imposante Piazza del Plebiscito, de liefdadigheidsinstelling Monte dei Poveri Vergognosi, het klooster van Sant'Agostino degli Scalzi, en het jezuïetencollege op Capodimonte.
vanaf 1734, onder de regering van de Bourbons, Napels ontstond, samen met Parijs en Londen, als een van de belangrijkste hoofdsteden van Europa. Het architecturale erfgoed van Napels uit deze periode was zeer invloedrijk, en komt vooral tot uiting in het interieurontwerp van de koninklijke paleizen en bijbehorende adellijke residenties die deel uitmaakten van het territoriale systeem dat zich tot ver buiten de stad uitstrekte. Belangrijke paleizen uit de 18e eeuw zijn onder meer het grote paleis Albergo dei Poveri, het Nationaal Archeologisch Museum, de Certosa van Suor Orsola Benincasa op de heuvel van San Martino, en de Villa Pignatelli.
De onderdelen van het seriële eigendom zijn:het historische centrum van Napels; de wijk Villa Manzo, Santa Maria della Consolazione; Marechiaro; de wijk Casale; het district Santo Strato en de Villa Emma.
Criterium (ii):De ligging van de stad aan de baai van Napels geeft haar een uitzonderlijke universele waarde die een grote invloed heeft gehad in veel delen van Europa en daarbuiten. Napels heeft al sinds de oudheid grote invloed op de rest van Europa, als een belangrijk centrum in Magna Graecia en van de Romeinse Republiek. Zijn rol als een van de meest invloedrijke culturele centra in het Middellandse-Zeegebied werd herbevestigd in de Middeleeuwen en opnieuw van de 16e tot 18e eeuw, als een van de belangrijkste Europese hoofdsteden, en het uitoefenen van belangrijke invloeden op vele culturele gebieden, vooral gerelateerd aan kunst en architectuur.
Criterium (iv):Napels is een van de oudste steden van Europa, wiens hedendaagse stedelijke weefsel de elementen van zijn lange en bewogen geschiedenis behoudt. De rechthoekige rasterlay-out van de oude Griekse stichting van Neapolis is nog steeds zichtbaar en is inderdaad de basisvorm blijven vormen voor het huidige stedelijke weefsel van het historische centrum van Napels, een van de belangrijkste mediterrane havensteden. Van de middeleeuwen tot de 18e eeuw, Napels was een brandpunt op het gebied van kunst en architectuur, uitgedrukt in zijn oude forten, de koninklijke ensembles zoals het Koninklijk Paleis van 1600, en de paleizen en kerken gesponsord door de adellijke families.
Integriteit
Het werelderfgoed van het historische centrum van Napels bevat alle essentiële elementen die bijdragen aan de rechtvaardiging van zijn uitzonderlijke universele waarde. Deze omvatten het historische centrum zoals gedefinieerd door de Aragonese muren, evenals belangrijke elementen uit de 18e eeuw, waaronder belangrijke paleizen, evenals gebouwen voor de overheid, residentieel, Universiteit, gezondheid en sanitair, en kunst- en ambachtsfuncties. Deze gebouwen en functies vertegenwoordigen alle relevante perioden uit de geschiedenis van Napels, en bevinden zich in een redelijke staat van instandhouding. De belangrijke historische relatie van de stad met de zee wordt behouden door het behoud van archeologische overblijfselen uit de Romeinse periode langs de zeekust en het herstel van de kleine boothavens gevonden van Castel Nuovo tot Capo Posillipo.
Een kleine grenswijziging werd in 2011 goedgekeurd door het Werelderfgoedcomité. Hierdoor werd het onderdeel "Historisch centrum van Napels" vergroot en werden de onderdelen "District van Casale" en "District of Santo Strato" samengevoegd en vergroot. om een niet-ontwikkeld en beschermd archeologisch gebied op te nemen. Het pand is kwetsbaar voor gebrek aan onderhoud van het niet-monumentale stedelijk weefsel. De setting van het pand is intact en niet bedreigd door ontwikkeling.
authenticiteit
Het stedenbouwkundig plan heeft een hoge mate van authenticiteit, en heeft aanzienlijk bewijs bewaard van de Grieks-Romeinse stad en de dambordindeling van de 16e-eeuwse "Spaanse wijken". De typologie van de openbare en particuliere gebouwen is goed bewaard gebleven als onderdeel van het huidige stadsplan, evenals in hun ruimtelijke, volumetrisch, en decoratieve elementen. Er is een opmerkelijke continuïteit in het gebruik van materialen, allemaal lokaal afgeleid, en onderscheidende visuele en materiële kenmerken, zoals de basis gele tufsteen, wit marmer, en de grijze piperno. De technieken die zijn ontwikkeld voor het gebruik van deze materialen overleven in hoge mate en worden gebruikt in restauratie- en conserveringsprojecten.
Beveiligings- en beheervereisten
Het algemeen stedenbouwkundig plan van 1972 (ministerieel besluit nr. 1829, 31 maart 1972) identificeert het beschermde gebied van het historische centrum, waarbij alle interventies moeten worden goedgekeurd door de juiste Soprintendenza. Het Masterplan bevestigde de eisen van het vorige plan door de reikwijdte van het gedefinieerde stadscentrum uit te breiden. De bepalingen van Wet nr. 47 van 28 februari 1985 betreffende "Normen met betrekking tot stedenbouwkundige en gebouwbeheeractiviteiten, sancties, Herstel, en herontwikkeling van onrechtmatige werken” zijn van toepassing op het gebied, en specificaties voor bouwhoogten en afstanden vast te leggen. Een groot aantal gebouwen in de stad is aangewezen op grond van wet nr. 1089 van 1 juni 1939, het centrale stuk Italiaanse wetgeving met betrekking tot de bescherming van erfgoed. Deze regels werden later samengevoegd in de code van het cultureel erfgoed en landschap van de D.Lgs n.42/2004.
Dit betekent dat er voor deze gebouwen een vrijwaringsmaatregel is die ervoor zorgt dat elke activiteit op de site moet worden goedgekeurd door de relevante Soprintendenza (randkantoor van het ministerie van Cultureel Erfgoed en Activiteiten), die het om instandhoudingsredenen kan weigeren, tussenkomst toestaan, inclusief beperkingen, alleen interventies toestaan die de betreffende hulpbron niet schaden.
Andere nationale en regionale statuten en voorschriften met betrekking tot planningscontrole en erfgoed zijn ook van toepassing op het historische centrum van Napels. De verantwoordelijke nationale instanties zijn het ministerie van Milieu en Cultureel Erfgoed, de regionale raad van Campanië, de Provinciale Raad van Napels, en de gemeenteraad van Napels. Het beheer van het werelderfgoed wordt uitgevoerd door een kantoor van de gemeente dat is opgericht voor de valorisatie van het historische centrum van Napels. Dit bureau is verantwoordelijk voor een beheersplan voor het Werelderfgoed dat richting geeft aan de bescherming en bescherming ervan en er tegelijkertijd voor zorgt dat Napels een levende en levendige stad blijft. Het plan zal regelmatig worden gecontroleerd om de doeltreffendheid ervan te garanderen en wordt om de 6 tot 10 jaar geactualiseerd. De visie van het Beheerplan is het behoud van het cultureel erfgoed en het behoud van het gelaagde stedelijke weefsel, de traditionele sociaal-economische onderlinge relaties en culturele productie te ondersteunen, evenals de kwaliteit van leven, om het gemengde gebruik te behouden, om de veiligheid en hygiëne te vergroten, en om het bewustzijn en begrip van erfgoedbronnen te vergroten. De scope is ook om het onroerend goed te integreren in het bredere territoriale systeem rond de baai van Napels, Capri, Sorrento, Herculaneum en Pompei, in het kader van cultureel toerisme voor het gebied.
