Historische stad Ahmadabad
Uitstekende universele waarde
Korte synthese
De ommuurde stad Ahmadabad werd gesticht door Sultan Ahmad Shah in 1411 na Christus op de oostelijke oever van de Sabarmati-rivier. Het bleef zes eeuwen lang bloeien als hoofdstad van de staat Gujarat.
De oude stad wordt beschouwd als een archeologische entiteit met zijn plot die grotendeels door de eeuwen heen is bewaard gebleven. De stadsarcheologie versterkt haar historische betekenis op basis van overblijfselen uit de pre-sultanaat- en sultanaatperiode.
De architectuur van de monumenten uit de sultanaatperiode toont een unieke samensmelting van het multiculturele karakter van de historische stad. Dit erfgoed wordt geassocieerd met de complementaire tradities belichaamd in andere religieuze gebouwen en de zeer rijke houten huisarchitectuur van de oude stad met zijn kenmerkende "haveli's" (wijken), "pols" (omheinde woonhoofdstraten), en khadkis (binneningangen van de pols) als hoofdbestanddelen. Deze laatste worden gepresenteerd als een uitdrukking van het netwerk van de gemeenschap, omdat ze ook een integraal onderdeel vormen van het stedelijk erfgoed van Ahmadabad.
De op hout gebaseerde architectuur van de historische stad is van uitzonderlijke betekenis en is het meest unieke aspect van haar erfgoed. Het toont de belangrijke bijdrage van Ahmadabad aan culturele tradities, aan kunst en ambachten, tot het ontwerp van constructies en de keuze van materialen, en de banden met mythen en symboliek die de culturele banden met de bewoners benadrukten. De typologie van de binnenlandse architectuur van de stad wordt gepresenteerd en geïnterpreteerd als een belangrijk voorbeeld van regionale architectuur met een gemeenschapsspecifieke functie en een gezinslevensstijl die een belangrijk onderdeel vormt van het erfgoed. De aanwezigheid van instellingen die tot vele religies behoren (hindoeïsme, Islam, Boeddhisme, jaïnisme, Christendom, zoroastrisme, jodendom) maakt de historische stedelijke structuur van Ahmadabad tot een uitzonderlijk en uniek voorbeeld van multicultureel samenleven.
Criterium (ii):De historische architectuur van de stad van de 15e-eeuwse sultanaatperiode vertoonde een belangrijke uitwisseling van menselijke waarden gedurende de tijdspanne die echt de cultuur van de heersende migrantengemeenschappen weerspiegelde. De planning van de nederzettingen was gebaseerd op de respectieve principes van menselijke waarden en wederzijds aanvaarde normen van samenleven en delen. De monumentale gebouwen die representatief zijn voor de religieuze filosofie, waren een voorbeeld van het beste van de ambachten en technologie die de groei zagen van een belangrijke regionale architectonische uitdrukking van het Sultanaat die ongeëvenaard is in India. Om hun dominantie in de regio te vestigen, de heersers van het sultanaat recycleerden de onderdelen en elementen van lokale religieuze gebouwen om die weer in elkaar te zetten voor de bouw van moskeeën in de stad. Veel nieuwe moskeeën werden ook gebouwd op de manier van kleinere gebouwen met maximaal gebruik van lokale ambachtslieden en metselaars, waardoor ze de volledige vrijheid hebben om hun inheemse vakmanschap in te zetten. Daarom, de resulterende architectuur ontwikkelde een uniek provinciaal sultanaat-idioom dat onbekend is in andere delen van het subcontinent, waar lokale tradities en ambachten werden geaccepteerd in religieuze gebouwen van de islam, zelfs als ze de principes voor islamitische religieuze gebouwen niet strikt volgden. De monumenten uit de sultanaatperiode bieden dus een unieke ontwikkelingsfase van architectuur en technologie voor monumentale kunst tijdens de 15e-eeuwse geschiedenis van West-India.
Criterium (v):de nederzettingsplanning van de stad Ahmadabad in een hiërarchie van de leefomgeving, met straten en ook gemeenschappelijke ruimtes, is representatief voor de lokale wijsheid en het gevoel van sterke gemeenschapsgebondenheid. De woning is een zelfvoorzienende unit met eigen voorzieningen voor water, sanitatie en klimaatbeheersing (de binnenplaats als middelpunt). Het beeld en de conceptie met religieuze symboliek uitgedrukt door houtsnijwerk en canonieke lagers is een ingenieus voorbeeld van habitat. Dit, wanneer aangenomen door de gemeenschap als een aanvaardbare aangename vorm, genereerde een volledig nederzettingspatroon met gemeenschapsbehoeften uitgedrukt in de openbare ruimtes op nederzettingsniveau en stelde de zelfvoorzienende omheinde straat "pol" samen. Zo vormen Ahmadabads vestigingspatronen van naburige dicht opeengepakte pol een uitstekend voorbeeld van menselijke bewoning.
Integriteit
Ahmadabad heeft zich in een periode van zes eeuwen ontwikkeld en heeft opeenvolgende perioden van cyclisch verval en groei doorgemaakt. Over het algemeen straalt de stad nog steeds heelheid en intactheid uit in haar weefsel en stedelijkheid en heeft ze veranderingen en groei opgevangen met haar traditionele veerkracht.
Integriteitsvoorwaarden in de historische stad, inclusief topografie en geomorfologie, worden nog grotendeels behouden. De hydrologie en natuurlijke kenmerken zijn onderhevig aan veranderingen als gevolg van de geleidelijke implementatie van infrastructuur door de lokale autoriteiten. Zijn gebouwde omgeving, zowel historisch als hedendaags, is ook onderworpen aan de veranderingen en groei in termen van stadsbevolking en gemeenschapsaspiraties. Ook de boven- en ondergrondse infrastructuur is achtereenvolgens toegevoegd en/of uitgebreid naarmate de behoefte groeide. De open ruimtes en tuinen, zijn landgebruikspatronen en ruimtelijke organisatie zijn grotendeels onveranderd gebleven, aangezien de voetafdrukken van vroeger niet veel zijn veranderd, percepties en visuele relaties (zowel intern als extern); bouwhoogten en massa’s evenals alle andere elementen van het stedelijke karakter, stof en structuur hebben in de meeste gevallen veranderingen ondergaan die passen binnen de bestaande historische limieten en massa, hoewel er in de loop van de tijd enkele afwijkingen zijn opgetreden.
authenticiteit
De nederzettingsarchitectuur van Ahmadabad vertegenwoordigt een sterk gevoel voor karakter van zijn conceptie door middel van huishoudelijke gebouwen. De houten architectuur die zo prominent de voorkeur heeft, is uniek voor de stad. De hele nederzettingsvorm is erg 'organisch' in zijn functie, gezien zijn klimaatrespons voor het hele jaar door comfort voor de bewoners.
De bouw van het fort, de drie poorten aan het einde van de Maidan-e-Shahi en de Jama Masjid, met een grote maidan op het noorden en zuiden, waren de eerste daden van Sultan Ahmed Shah om deze islamitische stad te vestigen. Aan weerszijden van de Maidan-e-Shahi en aan de rand rond de Jama Masjid, de buitenwijken ontstonden in opeenvolgende ontwikkelingsfasen.
Het materiaal dat wordt gebruikt bij de constructie van woningbouw voor alle gemeenschappen is composiet met hout en metselwerk. Hout zorgde ook voor een zeer goed klimaatcomfort en een humane kwaliteit in het gebruik. Het was ook een geweldig verenigend effect bij het ontwikkelen van een harmonieuze leefomgeving met een aanzienlijke elementaire controle over de afmetingen in de bouwelementen die deze harmonieuze kwaliteit bieden.
De vorm van het huis vertoonde een zeer sterk gevoel van een geaccepteerd type voor het organiseren van het plan met een centrale binnenplaats in het huis, ongeacht de totale grootte. De functies binnen waren altijd meestal georganiseerd rond de binnenplaats of erlangs, afhankelijk van de grootte van het huis. Dit was in wezen vergelijkbaar in alle gemeenschappen.
Het concept van 'Mahajan' (adelgilde) waar alle mensen, ongeacht hun religieuze overtuiging, lid van werden, creëerde een samenlevingscultuur waarin een groot gevoel van sociaal welzijn en delen heerste. Dit werd ook waargenomen in andere prominente gemeenschappen van islamitische en hindoeïstische jaïnistische volgelingen. De gemeenschapsgebondenheid was de intrinsieke plicht van alle mensen als antwoord op een gezond samenleven. Markten werden op deze basis georganiseerd en alle handelaren en handelaren werden hier onderdeel van, waar individuele belangen ondergeschikt werden geacht aan de collectieve ethiek en moraliteit. De gedeelde cultuur werd dus ook een belangrijke bron voor het aanmoedigen van voorbeeldige ondernemingen in de stad, die hielpen een stad geleidelijk te ontwikkelen tot een formidabele plek met industrie en handel die het wereldwijd positioneerden als een belangrijk centrum.
Beveiligings- en beheervereisten
Ahmadabad omvat 28 monumenten die zijn vermeld door de Archaeological Survey of India (ASI), een monument geklasseerd door het State Department of Archaeology (SDA), en 2, 696 belangrijke gebouwen beschermd door de Heritage Department van de Ahmadabad Municipal Corporation (AMC).
Monumenten die door de ASI op de lijst staan, genieten op nationaal niveau wettelijke bescherming via de Wet Oudheden en Kunstschatten, 1972, en de wet op oude monumenten en archeologische vindplaatsen en overblijfselen, 1958, en Wijzigings- en validatiewet, 2010 (AMASR). Het monument van de SDA is van regionale betekenis en wordt beschermd door AMASR.
De gebouwen en locaties die zijn vermeld door het AMC (componenten van de ommuurde historische stad) worden beschermd als een zone met speciale voorschriften door het ontwikkelingsplan van de Ahmadabad Urban Development Authority (AUDA).
De Erfgoedafdeling, AMC, als het knooppunt voor erfgoedbeheer in Ahmadabad, speelt een leidende rol bij het opstellen van het Erfgoedbeheerplan van de stad. Het heeft de steun van alle relevante administratieve afdelingen in het AMC, evenals autoriteiten zoals de AUDA en ASI, Gujarat SDA en National Monuments Authority.
De erfgoedafdeling van het AMC moet worden verrijkt met capaciteitsopbouw en technische capaciteit die relevant is voor de uitdagende omvang en reikwijdte van de verantwoordelijkheden van de documentatie, behoud en monitoring van de stad.
Het voorgestelde Erfgoedbeheerplan is een belangrijk instrument voor het behoud en het duurzame beheer van het culturele erfgoed van de stad. Het doel van het beheerplan is om de bescherming en verbetering van de uitzonderlijke universele waarde van de historische stad Ahmadabad te waarborgen en tegelijkertijd duurzame ontwikkeling te bevorderen met behulp van de historische stadslandschapsbenadering. Het is gericht op het integreren van het behoud van cultureel erfgoed en duurzame stedelijke ontwikkeling van historische gebieden als een belangrijk onderdeel van alle besluitvormingsprocessen in de stad, agglomeratie en een groter territoriaal niveau.
De effectieve uitvoering van het erfgoedbeheerplan moet worden gegarandeerd samen met de afronding, bekrachtiging en implementatie van de wijziging en aanvullingen op de Regeling Ontwikkelingscontrole.
Ter aanvulling van het Erfgoedbeheerplan, er moet een bezoekersbeheersplan voor de stad worden opgesteld, goedgekeurd en uitgevoerd.
Het gebiedsplan moet worden voltooid en uitgevoerd als onderdeel van het plan voor de instandhouding van het erfgoed, met een speciale focus op het behoud van houten historische huizen.
Er moet een uitgebreide en nauwkeurige documentatie van de historische gebouwen van het onroerend goed worden uitgevoerd, vooral de houten huizen in particulier bezit, volgens geaccepteerde internationale normen voor documentatie van historische gebouwen voor conserverings- en beheerdoeleinden.
Er moet een gedetailleerde beoordeling worden gemaakt van de omvang en de impact van de nieuwbouw- en ontwikkelingsprojecten op het westelijke deel van de stad.
