De Japanse voetgangersbrug
In 1883 verhuisde Monet zijn huishouden, zijn twee zonen samen met Alice Hoschedé en haar kinderen, aan de landelijke gemeenschap van Giverny, waar hij een huis huurde dat hij zeven jaar later kon kopen. Begin 1893, hij verwierf een moerassig gebied aan de overkant van de spoorlijn dat grenst aan zijn eigendom en verzocht de dorpsraad om toestemming om er een beekje in om te leiden. Maar pas tegen het einde van dat decennium wendde hij zich tot de tuin die hij daar had aangelegd als een rijke bron van artistieke inspiratie.
in 1899, Monet schilderde 12 werken vanuit een enkel uitkijkpunt, gericht op de overkoepelende blauwgroene brug en de microkosmos van zijn watertuin. Onder de 12 werken was de Japanse voetgangersbrug van de National Gallery. Monet ontwierp en bouwde het landschap dat op het schilderij verschijnt - van de brug tot de vijver en zijn vorm, naar de waterlelies en andere aanplant. De artiest, die als leider van de impressionisten de spontaniteit had omarmd van direct waargenomen werken die de vluchtige effecten van licht en kleur vastleggen, in deze latere schilderijen een natuur die hij opnieuw had geschapen, had onderworpen aan volgehouden, gemediteerd onderzoek.
Toen Monet deze schilderijen in 1890 tentoonstelde in de galerij van Durand-Ruel, een aantal critici noemde zijn schuld aan de Japanse kunst. Meer vertellend, de ondoordringbare groene omheining - verhoogd in het schilderij van de National Gallery door de plaatsing van de bovenkant van de boog van de brug net onder de bovenrand van het schilderij - grijpt terug naar de hortus conclusus (gesloten tuin) van middeleeuwse afbeeldingen, terwijl het ook een dromerige contemplatieve zone oproept die in overeenstemming is met symbolistische literatuur, vooral gedichten zoals "Le Nénuphar blanc" van Stéphane Mallarmé. Gustave Geffroy beschreef dit effect in zijn recensie van de tentoonstelling (Le Journal, 26 november 1900), sprekend over "deze minuscule poel waar enkele mysterieuze bloemkronen bloeien, " en "een rustig zwembad, onbeweeglijk, onbuigzaam, en diep als een spiegel, waarop witte waterlelies bloeien, een zwembad omgeven door zacht en hangend groen dat zich daarin weerspiegelt."
