De brug bij Argenteuil
Vanaf een afstand van tien voet of zo, De penseelstreken van Monet vermengen zich tot een overtuigend beeld van de Seine en de plezierboten die toeristen naar Argenteuil trokken. Dichtbij, echter, elke lik verf is anders, en het tafereel lost op in een mozaïek van verf - briljant, ongemengde tinten blauw, rood, groente, geel. In het water, snel, vloeistofsprongen van de borstel bootsen het lepoppervlak na. In de bomen, dikkere verf wordt aangebracht met dichtere, stuggere slagen. De figuur in de zeilboot is slechts een spookachtige wassing van stoffig blauw, de vrouwen die in de buurt roeien, worden alleen met steno aangegeven.
In de beginjaren van het impressionisme Monet, Renoir, en anderen probeerden de vluchtige effecten van licht en atmosfeer op het landschap vast te leggen en hun zintuiglijke ervaring ervan direct en snel te transcriberen. Monet adviseerde de Amerikaanse kunstenaar Lilla Cabot Perry, "Als je gaat schilderen, probeer te vergeten welke voorwerpen je voor je hebt, een boom, een huis, een veld of wat dan ook. Denk alleen maar dat hier een klein blauw vierkantje is, hier een langwerpige roze, hier een gele streep, en schilder het zoals het er voor jou uitziet, de exacte kleur en vorm, totdat het je eigen naïeve indruk geeft van de scène voor je."
