Papahānaumokuākea
Uitstekende universele waarde
Korte synthese
Papahānaumokuākea is de naam die wordt gegeven aan een uitgestrekt en geïsoleerd lineair cluster van kleine, laaggelegen eilanden en atollen, met hun omringende oceaan, uitbreiding van een aantal 1, 931 kilometer ten noordwesten van de belangrijkste Hawaiiaanse archipel, gelegen in de noord-centrale Stille Oceaan. Het pand omvat het Papahānaumokuākea Marine National Monument, die zich bijna 2000 km uitstrekt van zuidoost naar noordwest.
Het pand omvat een aanzienlijk deel van het Hawai'i-Emperor hotspot-pad, een uitstekend voorbeeld van progressie op het gebied van eilandhotspots. Een groot deel van het landgoed bestaat uit pelagische en diepwaterhabitats, met opvallende kenmerken zoals onderzeese bergen en verzonken oevers, uitgebreide koraalriffen, lagunes en 14 km2 opkomende landen, verdeeld over een aantal geërodeerde hoge eilanden, pinakels, atoleilanden en cays. Met een totale oppervlakte van ongeveer 362, 075 km2 is het een van de grootste beschermde mariene gebieden ter wereld. De geomorfologische geschiedenis en het isolement van de archipel hebben geleid tot de ontwikkeling van een buitengewoon scala aan habitats en kenmerken, waaronder een extreem hoge mate van endemisme. Grotendeels als gevolg van zijn isolement, mariene ecosystemen en ecologische processen nagenoeg intact zijn, wat leidt tot uitzonderlijke biomassa die is opgehoopt in grote toproofdieren. Eilandomgevingen hebben, echter, door menselijk gebruik zijn veranderd, en hoewel sommige veranderingen onomkeerbaar zijn, zijn er ook voorbeelden van succesvol herstel. Het gebied herbergt tal van bedreigde of bedreigde diersoorten, zowel terrestrische als mariene, waarvan sommige uitsluitend afhankelijk zijn van Papahānaumokuākea voor hun overleving.
Het ongerepte natuurlijke erfgoed van het gebied heeft een diepe kosmologische en traditionele betekenis voor de levende inheemse Hawaiiaanse cultuur, als een voorouderlijke omgeving, als een belichaming van het Hawaiiaanse concept van verwantschap tussen mensen en de natuurlijke wereld, en als de plaats waar men gelooft dat het leven ontstaat en waar de geesten na de dood terugkeren.
Op twee van de eilanden Nihoa en Makumanamana, er zijn archeologische overblijfselen met betrekking tot pre-Europese vestiging en gebruik, waaronder een groot ensemble van heiligdommen, heiau, van een type dat specifiek is voor Papahānaumokuākea, maar die lijken op die van het binnenland van Tahiti. Deze, samen met de sites van stenen figuren die een sterke relatie vertonen met soortgelijke gravures in de Marquesas, kan worden gezegd dat het bijdraagt aan een beter begrip van de sterke culturele banden van Hawaiianen met Tahiti en de Marquesas.
Criterium (iii):De goed bewaarde heiau-heiligdommen op Nihoa en Mokumanamana, en hun bijbehorende nog steeds levende tradities zijn beide kenmerkend voor Hawaï, maar, gepositioneerd binnen een bredere 3, 000 jaar oud Pacifisch/Polynesisch marae-ahu cultureel continuüm, ze kunnen worden gezien als een uitzonderlijke getuigenis van de sterke culturele band tussen Hawaï, Tahiti en de Markiezen, als gevolg van lange migratieperiodes.
Criterium (vi):De levendige en hardnekkige overtuigingen die verband houden met Papahānaumokuākea zijn van buitengewoon belang als een sleutelelement in de sociaal-culturele evolutionaire geloofspatronen in de Stille Oceaan en bieden een diepgaand begrip van de sleutelrollen die oude marae-ahu, zoals die gevonden in Raiatea, het ‘centrum’ van Polynesië, eenmaal vervuld. Deze levende tradities van de Hawaiianen die de natuurlijke overvloed van Papahānaumokuākea en de associatie met heilige rijken van leven en dood vieren, zijn direct en tastbaar verbonden met de heiau-heiligdommen van Nihoa en Mokumanamana en de ongerepte eilanden in het noordwesten.
Criterium (viii):Het pand biedt een illustratief voorbeeld van de voortgang van eilandhotspots, gevormd als gevolg van een relatief stationaire hotspot en stabiele tektonische plaatbeweging. Bestaande uit een groot deel van 's werelds langste en oudste vulkanische keten, de schaal, duidelijkheid en lineariteit van de manifestatie van deze geologische processen in Papahānaumokuākea zijn ongeëvenaard en hebben ons begrip van platentektoniek en hotspots gevormd. De geologische waarden van het onroerend goed zijn direct verbonden met de waarden in het Hawai'i Volcanoes National Park en het Werelderfgoed en vormen samen een zeer belangrijk getuigenis van hotspot-vulkanisme.
Criterium (ix):De grote oppervlakte van het onroerend goed omvat een groot aantal habitats, variërend van 4, 600 m onder zeeniveau tot 275 m boven zeeniveau, inclusief abyssale gebieden, onderzeese bergen en verzonken oevers, koraalrif, ondiepe lagunes, kustkusten, duinen, droge graslanden en struikgewas en een zoutwatermeer. De grootte van de archipel, de biogeografische isolatie en de afstand tussen eilanden en atollen heeft geleid tot verschillende en gevarieerde habitattypen en soortenverzamelingen. Papahānaumokuākea vormt een opmerkelijk voorbeeld van voortdurende evolutionaire en biogeografische processen, zoals geïllustreerd door zijn uitzonderlijke ecosystemen, soortvorming van enkele voorouderlijke soorten, soortengemeenschappen en een zeer hoge mate van marien en terrestrisch endemisme. Bijvoorbeeld, een kwart van de bijna 7, 000 momenteel bekende mariene soorten in het gebied zijn endemisch. Meer dan een vijfde van de vissoorten is uniek voor de archipel, terwijl het endemisme van koraalsoorten meer dan 40% is. Aangezien veel soorten en habitats nog in detail moeten worden bestudeerd, zullen deze aantallen waarschijnlijk toenemen. Door zijn isolement, schaal en hoge mate van bescherming biedt het pand een ongeëvenaard voorbeeld van rifecosystemen die nog steeds worden gedomineerd door toproofdieren zoals haaien, een functie verloren van de meeste andere eilandomgevingen als gevolg van menselijke activiteit.
Criterium (x):De terrestrische en mariene habitats van Papahānaumokuākea zijn van cruciaal belang voor het voortbestaan van veel bedreigde of kwetsbare soorten waarvan de verspreiding in hoge mate of geheel beperkt is tot het gebied. Dit omvat de ernstig bedreigde Hawaiiaanse monniksrob, vier endemische vogelsoorten (Laysan Duck, Laysanvink, Nihoa Finch en Nihoa Millerbird, en zes soorten bedreigde planten zoals de waaierpalm. Papahānaumokuākea is een essentiële voeding, nestelen, en kraamkamer voor vele andere soorten, inclusief zeevogels, zeeschildpadden en walvisachtigen. Met jaarlijks 5,5 miljoen zeevogels die in het monument nestelen en 14 miljoen per seizoen, is het samen de grootste kolonie voor tropische zeevogels ter wereld. en omvat 99% van 's werelds Laysan-albatros (kwetsbaar) en 98% van 's werelds Zwartvoetalbatros (bedreigd). Ondanks een relatief lage soortendiversiteit in vergelijking met veel andere koraalrifomgevingen, het pand heeft dus een zeer hoge waarde voor het behoud van de biodiversiteit in situ.
Integriteit
De grenzen van het pand zijn allemaal gelegen in de oceaan, maar toch duidelijk zijn omschreven, afgebakend op navigatiekaarten en op grote schaal gecommuniceerd. De grote omvang van het pand zorgt voor opname van een breed scala aan habitattypen, waaronder een zeer belangrijk gebied met een marginaal rifmilieu, evenals ondergedompelde oevers en diepwaterhabitats. Het zorgt ook voor een hoge mate van replicatie van het habitattype. Hoewel het gebruik in het verleden sommige terrestrische omgevingen heeft veranderd, bevindt het pand zich nog steeds overwegend in een natuurlijke staat:de status van natuurbehoud is uitzonderlijk. Dit is grotendeels te wijten aan het isolement en een combinatie van beheer- en beschermingsinspanningen, sommige dateren van meer dan 100 jaar, met inbegrip van nationale wetgeving ter bescherming van natuurlijke hulpbronnen en internationaal aanvaarde beperkingen. De integriteit van het pand en de ecologische processen zijn groter dan die van de meeste andere eilandarchipels en de meeste andere tropische mariene omgevingen in de wereld.
Alle culturele kenmerken die een uitzonderlijke universele waarde weerspiegelen, bevinden zich binnen de grenzen van het onroerend goed. De archeologische vindplaatsen blijven relatief onaangetast door culturele factoren. Hoewel geen van de attributen ernstig wordt bedreigd, sommige van de archeologische vindplaatsen hebben verdere instandhouding en bescherming nodig tegen schade door planten en dieren in het wild.
authenticiteit
De unieke opstelling van de verzamelingen heiligdommen van de Mokumanamana- en Nihoa-eilanden moet in detail worden gelezen voor hun heilige en religieuze associaties, gekoppeld aan andere vergelijkbare sites in de Stille Oceaan. De sterke spirituele religieuze verenigingen van het eiland Mokumanamana zijn levend en relevant. Schade door natuurlijke processen van verval, en verstoring door dieren in het wild kan ook hun lay-out en het vermogen om hun betekenis duidelijk weer te geven, verstoren.
Papahānaumokuākea is een zeer beschermd gebied dat in 2009 door de presidentiële proclamatie is opgericht. wat bijdraagt aan de reeds bestaande staat, federale en internationale wettelijke mandaten. De meerdere lagen van federale en staatswet- en regelgeving beschermen het natuurlijke erfgoed van Papahānaumokuākea en ook het culturele erfgoed:zowel monumenten als landschap. Het pand is op grond van de Rijkswet op de Oudheden uitgeroepen tot Marien Nationaal Monument, en wordt verder beschermd door andere nationale wetgeving, waaronder de National Historic Protection Act, Wet op historische locaties, en de Wet op de bescherming van archeologische rijkdommen. Er zijn ook traditionele inheemse Hawaiiaanse protocollen die het fysieke en immateriële culturele erfgoed van het pand beschermen.
De meerdere jurisdicties hebben een complexe institutionele omgeving gecreëerd voor het beheer van het onroerend goed, maar managementplanning en interventiepraktijken zijn geschikt. De drie beheersbureaus voor het onroerend goed zijn de US Fish and Wildlife Service, National Oceanic and Atmospheric Administration en het ministerie van Land en Natuurlijke Hulpbronnen van de staat Hawaï. Het is nodig om effectieve natuurlijke, archeologische en culturele erfgoedvaardigheden bij het beheer van het onroerend goed. Voor de woning is een archeoloog/cultureel erfgoedspecialist vereist, ter aanvulling van het beheer van de natuurlijke waarden. De meerdere jurisdicties hebben een complexe institutionele omgeving gecreëerd voor het beheer van het onroerend goed, maar managementplanning en interventiepraktijken zijn goed doordacht. Gezien de bedreigingen waarmee het pand wordt geconfronteerd, goed bestuurde betrokkenheid en participatie van meerdere instanties is een sterk punt, op voorwaarde dat de complexiteit de operationele capaciteiten en het vermogen om snel op uitdagingen te reageren niet in gevaar brengt. Het is een bijzondere kracht bij het aanpakken van de bedreigingen voor het onroerend goed die hun oorsprong vinden buiten de grenzen ervan.
Door de belangrijkste stakeholders is een Monumentenbeschermingsplan opgesteld, die de komende 15 jaar als leidraad voor het onroerend goed zal dienen. Dit omvat strategische doelstellingen en gedetailleerde thematische actieplannen die inspelen op prioritaire behoeften. Het is belangrijk dat deze inspanningen worden volgehouden met als doel de stroomlijning, met inbegrip van het bereiken van effectievere mechanismen voor de participatie en het bereiken van belanghebbenden. Er moet voor worden gezorgd dat het beheersysteem doeltreffende, rechtvaardig en geïntegreerd beheer dat zowel de culturele kenmerken als de natuurlijke kenmerken van het onroerend goed, die de basis vormen voor zijn buitengewone universele waarde, beschermt en in stand houdt.
Bedreigingen voor de natuurlijke waarden van het onroerend goed die uitgaan buiten de grenzen zijn onder meer zwerfvuil op zee, gevaarlijke lading, toekomstige exploratie en mijnbouw, militaire operaties, Onwettig, Niet-gereglementeerde en niet-aangegeven (IOO) visserij, commerciële visserij, anker schade, scheepsaanvallen en invasieve uitheemse soorten.
Een belangrijk punt met betrekking tot bedreigingen voor culturele attributen is de noodzaak ervoor te zorgen dat archeologische vindplaatsen niet worden verstoord door gravende dieren of planten, en dat monitoringindicatoren de impact van natuurlijke processen op de archeologische rijkdommen aanpakken. Het management moet ook worden ondersteund door duidelijke documentatie van de fysieke culturele hulpbronnen, gebaseerd op de resultaten van het huidige archeologische onderzoek.
