Everglades Nationaal Park
Uitstekende universele waarde
Korte synthese
Everglades National Park is het grootste aangewezen subtropische wildernisreservaat op het Noord-Amerikaanse continent. Zijn kruispunt op het grensvlak van gematigd en subtropisch Amerika, zoet en brak water, ondiepe baaien en diepere kustwateren creëren een complex van habitats die een grote diversiteit aan flora en fauna ondersteunen. Het bevat het grootste mangrove-ecosysteem op het westelijk halfrond, de grootste aaneengesloten stand van sawgrass prairie en de belangrijkste broedplaats voor waadvogels in Noord-Amerika.
Criterium (viii):De Everglades is een uitgestrekt, bijna vlak, zeebodem die aan het einde van de laatste ijstijd onder water kwam te staan. Het kalksteensubstraat is een van de meest actieve gebieden van moderne carbonaatsedimentatie.
Criterium (ix) :De Everglades bevat uitgestrekte subtropische wetlands en kust-/mariene ecosystemen, waaronder zoetwatermoerassen, tropische hardhouthangmatten, dennenrotsen, uitgestrekte mangrovebossen, zoutwatermoerassen, en zeegras ecosystemen die belangrijk zijn voor de commerciële en recreatieve visserij. Complexe biologische processen variëren van basale algenassociaties tot steeds hogere soorten en uiteindelijk tot primaire predatoren zoals de alligator, krokodil, en Florida panter; de voedselketen is buitengewoon duidelijk en ongebroken. Het mengsel van subtropische en gematigde diersoorten is nergens anders in de Verenigde Staten te vinden.
Criterium (x):Everglades National Park is een opmerkelijk voorbeeld van levensvatbare biologische processen. De uitzonderlijke verscheidenheid van zijn waterhabitats heeft het tot een toevluchtsoord gemaakt voor een groot aantal vogels en reptielen en het biedt een toevluchtsoord voor meer dan 20 zeldzame, bedreigd, en bedreigde soorten. Deze omvatten de panter uit Florida, slak vlieger, alligator, krokodil, en lamantijn. Het biedt een belangrijk foerageer- en broedgebied voor meer dan 400 vogelsoorten, omvat de belangrijkste broedplaatsen voor waadvogels in Noord-Amerika en is een belangrijke corridor voor migratie.
Integriteit
Everglades Nationaal Park, op 610, 670 hectare, waarvan 567, 000 hectare werd ingeschreven als werelderfgoed (het park is sindsdien uitgebreid), is in het centrum van een complex van federale en staats (Florida) beschermde gebieden, waaronder het Big Cypress National Preserve (295, 000 hectare), Biscayne Nationaal Park (70, 000 hectare), Nationaal Park Droog Tortugas (24, 300 hectare), 10 nationale natuurreservaten, en het Florida Keys National Marine Sanctuary. Net ten noorden (stroomopwaarts) van het park worden de wetlands beschermd binnen door de staat beheerde waterbeschermingsgebieden van Florida (350, 000 hectare). Ten oosten van het park heeft Miami-Dade County een stadsontwikkelingsgrens vastgesteld, het beschermen van een buffergebied van plattelands- en landbouwgronden tegen snelle verstedelijking.
Binnen het Everglades National Park strikt natuurlijk, beheerde natuurlijke en ontwikkelde zones zijn geïdentificeerd, en 86% van het park bevindt zich in een door de federale wet goedgekeurde wildernis. In overeenstemming met de strekking van de machtigingswet van 1934, de ontwikkeling van bezoekersfaciliteiten is gevorderd volgens een concept van het behoud van de essentiële wilderniskwaliteiten van het park en het tot een minimum beperken van inbreuken op de ontwikkeling. Ongeveer 0,1% van het park kan als ontwikkeld worden beschouwd. Hoewel het park slechts 20 procent van het oorspronkelijke Everglades-ecosysteem bevat, het is een goede weergave van het scala aan oorspronkelijke habitats.
Manipulaties van waterbeheer zijn erkend als de grootste bedreiging voor het milieu voor het park en het grotere ecosysteem van Everglades. De waterstroomvolumes naar de noordelijke grens van het park zijn naar schatting met ongeveer 60 procent afgenomen in vergelijking met schattingen van pre-drainagestromen. Problemen met de waterkwaliteit en met veranderingen in de timing en verdeling van de instroom zijn ook goed gedocumenteerd, en deze hebben nadelige gevolgen gehad voor de inheemse flora en fauna en vegetatiepopulaties. De wettelijke grenzen van het park omvatten het zuidelijke uiteinde van een 4, 660, 000 hectare stroomgebied dat het zuidelijke derde deel van de staat Florida beslaat. Water wordt omgeleid in stroomopwaartse gebieden om bescherming tegen overstromingen en watervoorziening te bieden aan de groeiende menselijke bevolking in Zuid-Florida. In de noordelijke wetlands van het park, verminderde instroom heeft geleid tot een verlies van diepwatergemeenschappen die nodig zijn om gezonde populaties vissen en ongewervelde waterdieren te ondersteunen, en waadvogelpopulaties worden geschat op slechts 10% van het niveau vóór de drainage. Verhoogde voedingsstoffen uit agrarisch afvalwater hebben de natuurlijke populaties van opkomende planten veranderd, wat leidt tot invasies door nutriënttolerante soorten, en een verlies van de algenassociaties die bekend staan als perifyton. Verhoogd zoutgehalte in de baai van Florida, door verminderde aanvoer van zoetwater, heeft bijgedragen tot grote veranderingen in de onderwatervegetatie, achteruitgang bij veel sportvissen, en de verspreiding van algenbloei.
Het park staat ook voor een uitdaging door de introductie van talrijke niet-inheemse soorten, waaronder met name de Birmese python, die zich in het park heeft verspreid. Verlies van organische bodems in parkhabitats, als gevolg van bosbranden en oxidatie geassocieerd met overdrainage, vond plaats tijdens en na de aanleg van de belangrijkste onderdelen van het waterbeheersysteem tussen 1900 en 1970. Hoewel orkanen een natuurlijk fenomeen zijn in de regio, intense of frequente stormen kunnen het toch al gespannen ecosysteem beschadigen. Eindelijk, toenemende verzuring van de oceaan kan invloed hebben op biogeochemische processen die verband houden met carbonaatprecipitatie, vooral langs de zuidwestelijke grens tussen Florida Bay en de Golf van Mexico.
Beveiligings- en beheervereisten
Door het Amerikaanse Congres in 1934 aangewezen als nationaal park, Everglades National Park wordt beheerd onder het gezag van de organieke wet van 25 augustus, 1916 die de National Park Service (NPS) van de Verenigde Staten oprichtte. In aanvulling, het park heeft specifieke machtigingswetgeving die een brede congresrichtlijn biedt met betrekking tot de primaire doelen van het park. Talrijke andere federale wetten brengen extra beschermingslagen voor het park en zijn bronnen. De dagelijkse leiding is in handen van de parkbeheerder.
Beheerdoelen en doelstellingen voor het onroerend goed worden geleid door het Algemeen Beheersplan en het Stichtingsdocument van het park, die extra handvatten biedt voor planning en beheer. In aanvulling, de NPS heeft managementbeleid opgesteld dat een bredere richting geeft aan alle eenheden in het hele land, inclusief Everglades National Park.
Er zijn sterke samenwerkingsverbanden en/of formele overeenkomsten met de verschillende federale, Staat, lokaal, en tribale regeringen die de Everglades beheren. De South Florida Ecosystem Restoration Task Force coördineert formeel de ecosysteemherstelprogramma's van al deze instanties. Overleg met belanghebbenden is een vereiste van het Everglades-restauratieproces. De Everglades-coalitie, die de belangrijkste niet-gouvernementele milieubelanghebbenden in Zuid-Florida samenbrengt, werkt om meer aandacht te schenken aan de eisen op het gebied van milieubescherming.
De inheemse planten- en dierengemeenschappen van Zuid-Florida zijn extreem kwetsbaar voor verstoring door menselijke activiteiten, en worden bedreigd door landbouw- en stadsuitbreiding, afwatering, opzettelijk en per ongeluk branden, water- en luchtvervuiling, en de introductie van exotische soorten.
Beheersacties omvatten voornamelijk de uitvoering van projecten voor stromingsherstel en verbetering van de waterkwaliteit die in de stroomopwaartse bekkens moeten worden gebouwd, en focus op herstel van de stroming in het centrale deel van het ecosysteem, inclusief het park.
