Historische stad Ayutthaya

Uitstekende universele waarde

Korte synthese
De historische stad Ayutthaya, opgericht in 1350, was de tweede hoofdstad van het Siamese koninkrijk. Het bloeide van de 14e tot de 18e eeuw, gedurende die tijd groeide het uit tot een van 's werelds grootste en meest kosmopolitische stedelijke gebieden en een centrum van wereldwijde diplomatie en handel. Ayutthaya was strategisch gelegen op een eiland omringd door drie rivieren die de stad met de zee verbinden. Deze locatie is gekozen omdat deze zich boven de getijdenboor van de Golf van Siam bevond zoals die op dat moment bestond, waardoor een aanval van de stad door de zeegaande oorlogsschepen van andere naties wordt voorkomen. De locatie hielp ook om de stad te beschermen tegen seizoensgebonden overstromingen.
De stad werd in 1767 aangevallen en met de grond gelijk gemaakt door het Birmese leger, dat de stad platbrandde en de inwoners dwong de stad te verlaten. De stad werd nooit op dezelfde locatie herbouwd en staat vandaag de dag nog steeds bekend als een uitgebreide archeologische vindplaats.
Momenteel, het is gelegen in het district Phra Nakhon Si Ayutthaya, Provincie Phra Nakhon Si Ayutthaya. De totale oppervlakte van het Werelderfgoed is 289 ha.
Ooit een belangrijk centrum van mondiale diplomatie en handel, Ayutthaya is nu een archeologische ruïne, gekenmerkt door de overblijfselen van hoge prang (reliekschrijntorens) en boeddhistische kloosters van monumentale proporties, die een idee geven van de vroegere grootte van de stad en de pracht van haar architectuur.
Bekend uit hedendaagse bronnen en kaarten, Ayutthaya is aangelegd volgens een systematisch en rigide stadsplanningsschema, bestaande uit wegen, grachten, en grachten rond alle hoofdstructuren. Het plan maakte maximaal gebruik van de ligging van de stad in het midden van drie rivieren en had een hydraulisch systeem voor waterbeheer dat technologisch zeer geavanceerd en uniek was in de wereld.
De stad was ideaal gelegen aan de kop van de Golf van Siam, even ver tussen India en China en ver stroomopwaarts om beschermd te worden tegen Arabische en Europese mogendheden die hun invloed in de regio uitbreidden, terwijl Ayutthaya zelf zijn eigen macht consolideerde en uitbreidde om het vacuüm te vullen dat was ontstaan ​​door de val van Angkor. Als resultaat, Ayutthaya werd een centrum van economie en handel op regionaal en mondiaal niveau, en een belangrijk verbindingspunt tussen het Oosten en het Westen. Het koninklijk hof van Ayutthaya wisselde ambassadeurs heinde en verre uit, onder meer bij de Franse rechtbank in Versailles en de Mughal Court in Delhi, evenals met keizerlijke hoven van Japan en China. Buitenlanders waren in dienst van de overheid en woonden ook als particulier in de stad. Stroomafwaarts van het Ayutthaya Koninklijk Paleis waren er enclaves van buitenlandse handelaren en missionarissen, elk gebouw in hun eigen bouwstijl. Buitenlandse invloeden waren talrijk in de stad en zijn nog steeds te zien in de overgebleven kunst en in de architecturale ruïnes.
De kunstacademie van Ayutthaya toont de vindingrijkheid en creativiteit van de Ayutthaya-beschaving, evenals haar vermogen om een ​​groot aantal buitenlandse invloeden te assimileren. De grote paleizen en de boeddhistische kloosters die in de hoofdstad zijn gebouwd, bijvoorbeeld in Wat Mahathat en Wat Phra Si Sanphet, getuigen van zowel de economische vitaliteit als de technologische bekwaamheid van hun bouwers, evenals de aantrekkingskracht van de intellectuele traditie die ze belichaamden. Alle gebouwen waren elegant gedecoreerd met handwerk en muurschilderingen van de hoogste kwaliteit, die bestond uit een eclectische mix van traditionele stijlen die bewaard zijn gebleven uit Sukhothai, geërfd van Angkor, en geleend van de 17e en 18e eeuwse kunststijlen van Japan, China, Indië, Perzië en Europa, het creëren van een rijke en unieke uitdrukking van een kosmopolitische cultuur en het leggen van de basis voor de fusie van stijlen van kunst en architectuur die populair waren in het daaropvolgende Rattanakosin-tijdperk en daarna.
Inderdaad, toen de hoofdstad van het herstelde koninkrijk stroomafwaarts werd verplaatst en een nieuwe stad werd gebouwd in Bangkok, er was een bewuste poging om het stedelijke sjabloon en de architecturale vorm van Ayutthaya te recreëren. Veel van de overgebleven architecten en bouwers uit Ayutthaya werden ingeschakeld om te werken aan de bouw van de nieuwe hoofdstad. Dit patroon van stedelijke replicatie sluit aan bij het stedenbouwkundige concept waarin steden van de wereld bewust proberen de perfectie van de mythische stad Ayodhaya na te streven. In het Thais, de officiële naam voor de nieuwe hoofdstad in Bangkok behoudt "Ayutthaya" als onderdeel van zijn formele titel.
Criterium (iii):De historische stad Ayutthaya getuigt uitstekend van de periode van ontwikkeling van een echte nationale Thaise kunst.
Integriteit
De integriteit van het pand als de ruïnes van de voormalige Siamese hoofdstad wordt gevonden in het behoud van de verwoeste of gereconstrueerde staat van die fysieke elementen die deze eens zo grote stad kenmerkten. Deze bestaan ​​in de eerste plaats uit de stedelijke morfologie, waarvan de originaliteit bekend is uit hedendaagse kaarten uit die tijd, opgesteld door verschillende buitenlandse afgezanten die aan het Koninklijk Hof waren toegewezen. Deze kaarten onthullen een uitgebreide, maar systematisch patroon van straten en grachten over het hele eiland en het opdelen van de stedelijke ruimte in streng gecontroleerde zones met elk een eigen kenmerkend gebruik en dus architectuur. De stedenbouwkundige sjabloon van het hele eiland blijft zichtbaar en intact, samen met de ruïnes van alle grote tempels en monumenten die op de oude kaarten staan. Overal waar de ruïnes van deze gebouwen waren gebouwd nadat de stad was verlaten, ze zijn nu ontdekt.
In aanvulling, de ruïnes van alle belangrijke gebouwen zijn samengevoegd, gerepareerd en soms gereconstrueerd.
Het aangewezen gebied van het Werelderfgoed, die beperkt is tot het voormalige Koninklijk Paleis en de directe omgeving en de belangrijkste sites en monumenten beslaat en zorgt voor het behoud van de uitzonderlijke universele waarde van het pand. Aanvankelijk was het de bedoeling om de resterende historische monumenten te beheren door middel van aanvullende plannings- en beschermingscontroles, echter, de huidige economische en sociale factoren rechtvaardigen een uitbreiding van het historische park om het hele eiland Ayutthaya te bestrijken voor de bescherming van alle bijbehorende oude monumenten en locaties en om de integriteit van het werelderfgoed te versterken. Door de grenzen van het werelderfgoed uit te breiden tot het hele eiland Ayutthaya, komen de grenzen van het onroerend goed exact overeen met die van de historische stad.
authenticiteit
De historische stad Ayutthaya is bekend uit historische archieven. Als een van 's werelds grootste steden van zijn tijd en een belangrijke politieke, economisch en religieus centrum, veel bezoekers legden feiten vast over de stad en hun ervaringen daar. Het Siamese Royal Court hield ook nauwgezette gegevens bij; velen werden vernietigd in de plundering van de stad, maar sommige zijn gebleven en vormen een belangrijke bron van authenticiteit. Hetzelfde kan gezegd worden van de getuigenissen van kunstwerken, muur beschildering, beeldhouwwerk, en palmbladmanuscripten die uit de periode zijn overgebleven. Van bijzonder belang zijn de overgebleven muurschilderingen in de crypte van Wat Ratchaburana. Zorgvuldige aandacht voor de nauwkeurige interpretatie van de ruïnes aan het publiek voor educatieve doeleinden draagt ​​ook bij aan de authenticiteit van het pand.
Beveiligings- en beheervereisten
De historische stad Ayutthaya wordt beheerd als een historisch park. Het staat in de publicatie en wordt beschermd door de Thaise wet onder de wet op oude monumenten, Antiek, Kunstvoorwerpen en Nationale Musea, ZIJN. 2504 (1961), zoals gewijzigd bij wet (nr. 2), ZIJN. 2535 (1992), uitgevoerd door de afdeling Schone Kunsten, Ministerie van Cultuur. Er zijn andere verwante wetten die worden afgedwongen door verwante overheidseenheden, zoals de Ratchaphatsadu Land Act, ZIJN. 2518 (1975) , de stedenbouwkundige wet B.E. 2518 (1975), de Enhancement and Conservation of National Environmental Quality Act, ZIJN. 2535 (1992), de Bouwtoezichtwet B.E. 2522 (1979) zoals gewijzigd bij Wet nr. 2, ZIJN. 2535 (1992), en gemeentelijke voorschriften.
Naast de formele rechtsbescherming, er is een masterplan voor het pand dat door het kabinet is goedgekeurd. Er zijn comités opgericht voor de bescherming en ontwikkeling van de historische stad Ayutthaya op nationaal en lokaal niveau en er zijn een aantal speciale belangengroepen voor erfgoedbehoud onder de niet-gouvernementele gemeenschap.
Het budget voor het behoud en de ontwikkeling van de historische stad Ayutthaya wordt toegewezen door de regering en de particuliere sector.
Een uitbreiding van het Werelderfgoed is in voorbereiding die de volledige voetafdruk van de stad Ayutthaya zal beslaan zoals deze in de 18e eeuw bestond, toen het een van 's werelds grootste stedelijke gebieden was. Dit zal andere belangrijke oude monumenten opleveren, waarvan sommige buiten het momenteel ingeschreven gebied liggen onder hetzelfde beschermings- en instandhoudingsbeheer dat wordt geboden aan het huidige werelderfgoed. In aanvulling, nieuwe regels voor de controle van de bouw binnen de uitgebreide grenzen van het pand worden geformuleerd om ervoor te zorgen dat de waarden en uitzichten van de historische stad worden beschermd. Met deze veranderingen, alle nieuwe ontwikkelingen in de moderne stad Ayutthaya zullen worden gericht op gebieden buiten de voetafdruk van de historische stad en het ingeschreven Werelderfgoed.

Tadzjieks Nationaal Park (Bergen van de Pamirs) Historische stad Sukhothai en bijbehorende historische steden