Historische binnenstad van Paramaribo
Uitstekende universele waarde
Korte synthese
Paramaribo is een voormalige Nederlandse koloniale stad uit de 17e en 18e eeuw, geplant aan de noordoostkust van tropisch Zuid-Amerika. Bestaat voornamelijk uit houten gebouwen, de eenvoudige en symmetrische bouwstijl die de geleidelijke versmelting illustreert van Nederlandse en andere Europese architecturale en later Noord-Amerikaanse invloeden, evenals elementen uit de Creoolse cultuur, weerspiegelt de multiculturele samenleving van Suriname. De historische binnenstad ligt langs de linkeroever van de Surinamerivier en wordt begrensd door de Sommelsdijkse Kreek in het noorden en de Viottekreek in het zuiden. Aangelegd vanaf 1683 op een rasterpatroon langs een as die ten noordwesten van Fort Zeelandia loopt, de hoofdstraten volgen schelpruggen die een natuurlijk gedraineerde basis voor bouwen vormden. Aan het einde van de 18e eeuw, Dankzij Nederlandse ingenieurs- en stedenbouwkundige vaardigheden kon de stad worden uitgebreid over moerassig land in het noorden. Belangrijke elementen in het stadsbeeld zijn Fort Zeelandia gebouwd in 1667 en het grote openbare park (Tuin van Palmen) daarachter, breed, met bomen omzoomde straten en open ruimtes; het presidentieel paleis (1730) gebouwd in steen maar met een houten bovenverdieping, het Ministerie van Financiën (1841) een monumentale bakstenen structuur met klassieke portiek en klokkentoren, de Hervormde Kerk (1837) in neoklassieke stijl, en de neogotische rooms-katholieke kathedraal (1885) gebouwd in hout.
Criterium (ii):Paramaribo is een uitzonderlijk voorbeeld van de geleidelijke versmelting van Europese architectuur en constructietechnieken met inheemse Zuid-Amerikaanse materialen en ambachten om een nieuw architectonisch idioom te creëren.
Criterium (iv):Paramaribo is een uniek voorbeeld van het contact tussen de Europese cultuur van Nederland en de inheemse culturen en omgeving van Zuid-Amerika in de jaren van intensieve kolonisatie van deze regio in de 16e en 17e eeuw.
Integriteit
Op het moment van inscriptie werd vastgelegd dat het grootste deel van het stedelijke weefsel van Paramaribo daterend uit 1680-1800 nog steeds vrijwel intact overleeft, voornamelijk te wijten aan de lage economische groei in de afgelopen drie decennia. Het oorspronkelijke stedenbouwkundig patroon is nog authentiek in relatie tot de historische gebouwde omgeving, omdat er geen grote infrastructurele veranderingen hebben plaatsgevonden, er zijn geen rooilijnen gewijzigd en er zijn geen hoogbouw gebouwd in de binnenstad. De houten gebouwen zijn kwetsbaar voor brand, en de binnenstad is kwetsbaar voor een gebrek aan handhaving van beschermende controles en voor verwaarlozing als gevolg van de sociaal-economische situatie. Sindsdien is de integriteit van het pand aangetast door het invoegen van een nieuw vlagvierkant, het stedelijke patroon rond het Onafhankelijkheidsplein veranderen en een hard verhard oppervlak introduceren in plaats van groen landschap. De integriteit van het pand is kwetsbaar voor Waterfront-ontwikkeling, die, hoewel ze het potentieel hebben om een positieve bijdrage te leveren aan de economie van de stad, heeft ook het potentieel om ernstige gevolgen te hebben voor de buitengewone universele waarde van het onroerend goed als het niet op de juiste manier is ontworpen en geplaatst. authenticiteit
Er zijn 291 monumenten in Paramaribo en in de afgelopen drie decennia zijn er slechts enkele verdwenen ten gunste van nieuwe ontwikkelingen. Veel van de monumenten vertonen een hoge authenticiteit vanwege het gebruik van traditionele technieken en materialen bij reparatie- en rehabilitatiewerkzaamheden, hoewel sommige houten gebouwen zijn vervangen in beton.
Beveiligings- en beheervereisten
De bescherming van de circa 250 beschermde monumenten van Paramaribo werd aanvankelijk gegarandeerd op grond van de Monumentenwet 1963. In 2002 werd deze wet vervangen door een nieuwe Monumentenwet (S.B. 5 september 2002 nr. 72) die voorziet in de aanwijzing van beschermde historische wijken met controle op ingrepen en in subsidies aan eigenaren voor conserveringswerken. In 2007 en 2010 werden twee nieuwe monumenten toegevoegd aan de monumentenlijst van Paramaribo en in 2011 werd de lijst verder uitgebreid met nog eens 25 officiële monumenten.
Ter bescherming van het terrein werd een Staatsbesluit betreffende de implementatie van artikel 4 lid 2 van het Bouwbesluit van 1956 goedgekeurd door de President van de Republiek Suriname (S.B. 31 oktober 2011 nr. 74). Bij dit besluit werd een Expert Building Committee (Special Advisory Committee) ingesteld en werden de historische binnenstad en aangrenzende bufferzones aangewezen. De Expert Building Committee beoordeelt nieuwe bouwplannen binnen het Werelderfgoed volgens esthetische criteria voor moderne architectuur. Deze bijzondere bouwcriteria zijn gepubliceerd in de Gazette (Advertentieblad van de Republiek Suriname, A.R.S. 29 april 2003 nr. 34).
Het Paramaribo World Heritage Site Management Plan (PWHSMP) 2011-2015 is op 28 januari 2014 officieel goedgekeurd door de Ministerraad. voldoende bevoegd zijn met voldoende personeel, de definitie van precieze acties, tijdlijnen en budgetten. De autoriteit van SGES als locatiemanager moet worden versterkt door middel van adequate regelgevende en wetgevende maatregelen en moet worden gecommuniceerd naar alle overheidsniveaus, evenals naar alle belanghebbenden en de gemeenschap.
Op 25 oktober 2011 is de Stichting Stadsherstel Paramaribo opgericht als voorloper van de "Suriname Conservation Ltd. (Stadsherstel Suriname N.V. opgericht op 25 mei 2013). Deze stichting koopt vervallen historische gebouwen/monumenten, restaureert en hergebruikt ze om het historische stadsbeeld te behouden. Het eerste pand, gelegen aan de Julianastraat 56’ is in januari 2012 aangekocht en gerestaureerd en verhuurd. Anderen zijn inmiddels gekocht.
