Stad van Verona

Uitstekende universele waarde

Korte synthese

De stad ligt in Noord-Italië aan de voet van het Lessini-gebergte aan de rivier de Adige. Het dateert uit de prehistorie:een klein bebouwd gebied dat zich tussen de 4e en 3e eeuw vGT ontwikkelde, werd in de 1e eeuw vGT een Romeins municipium, waarna het snel in belang toenam. Gedurende de 5e eeuw, Verona werd bezet door de Ostrogoth Theodoric I, later door de Longobarden, en in 774 door Karel de Grote. In het begin van de 12e eeuw, het werd een zelfstandige gemeente. Het bloeide onder de heerschappij van de familie Scaliger en in het bijzonder onder Cangrande I, vallen naar Venetië in 1405. Vanaf 1797, het werd een deel van het Oostenrijkse rijk en trad in 1866 toe tot het Koninkrijk Italië.

De kern van de stad bestaat uit de Romeinse stad genesteld in de lus van de rivier met een van de rijkste collecties Romeinse overblijfselen in Noord-Italië. Overlevende overblijfselen uit deze tijd zijn de stadspoort, Porta Borsari, de overblijfselen van de Porta Leoni, de Arco dei Gavi, die in de Napoleontische periode werd ontmanteld en in de jaren dertig naast Castelvecchio werd herbouwd, de Ponte Pietra, het Romeinse theater, en de Amfitheater Arena.

De Scaligers herbouwden de muren tijdens de Middeleeuwen, het omvatte een veel groter gebied in het westen en een ander uitgestrekt gebied aan de oostelijke oever van de rivier. Dit bleef de grootte van de stad tot de 20e eeuw. Het hart van Verona is het ensemble bestaande uit de Piazza delle Erbe (met zijn pittoreske groente- en fruitmarkt) en de Piazza dei Signori, met historische gebouwen waaronder het Palazzo del Comune, Palazzo del Governo, Loggia del Consiglio, Arche Scaligere, en Domus Nova. De Piazza Bra heeft een aantal gebouwen die dateren uit verschillende tijdperken.

De overgebleven architectuur en stedelijke structuur van Verona weerspiegelt de evolutie van deze versterkte stad gedurende zijn 2, 000 jaar geschiedenis.

Criterium (ii):In zijn stedelijke structuur en zijn architectuur, Verona is een uitstekend voorbeeld van een stad die zich geleidelijk en ononderbroken heeft ontwikkeld gedurende 2, 000 jaar, met artistieke elementen van de hoogste kwaliteit uit elke volgende periode.

Criterium (iv):Verona vertegenwoordigt op een uitzonderlijke manier het concept van de vestingstad in verschillende baanbrekende stadia van de Europese geschiedenis.

Integriteit

De historische stad Verona bevat tegenwoordig elementen die de 2, 000 jaar geschiedenis:de Romeinse tijd, Romaans, Middeleeuwen en Renaissance die intact zijn gebleven tot de 19e eeuw. De muren rondom de stad verhinderden 19e-eeuwse ontwikkeling, zoals industrie en spoorwegen in de historische stad. De stedelijke structuur, als resultaat, vertoont een uitzonderlijke samenhang en een grote mate van homogeniteit. Hoewel de gebouwen van Verona tijdens de Tweede Wereldoorlog aanzienlijke schade hebben geleden, het naoorlogse wederopbouwplan (1946) handhaafde zijn oorspronkelijke structuur en het wederopbouwproces werd met de grootste zorg uitgevoerd. De rol van professor Piero Gazzola, eerste president van ICOMOS en supervisor van het erfgoed van Verona, was cruciaal in dit proces. Hij was ook verantwoordelijk voor de reconstructie van de Romeinse brug.

Bedreigingen voor de historische stad zijn laag. Tot het einde van de 19e eeuw, Overstromingen van rivieren kwamen vaak voor, maar de maatregelen die destijds werden genomen, hebben dit risico onder controle gehouden. De stad is geclassificeerd als "laag risico" voor seismische activiteit. Bovendien, toerisme wordt beheerd om de risico's voor historische bronnen te beheersen.

authenticiteit

De authenticiteit van de stad Verona is hoog. De huidige stad is al meer dan 2 jaar een stedelijke nederzetting aan de rivier de Adige, 000 jaar. De oorspronkelijke Romeinse stadsvorm is nog steeds zichtbaar in het bestaande stratenpatroon en het historische weefsel van de stad bleef intact tot de Tweede Wereldoorlog. Wat de vestingstad betreft, het verdedigingssysteem is goed bewaard gebleven door de continuïteit van het militaire gebruik ervan in de loop van de tijd. Overlevend bewijs van de versterkte stad, zoals Romeinse poorten en renaissancebastions, weerspiegelen deze lange militaire geschiedenis.

Interventies van architecturale en stedelijke restauratie die na de Tweede Wereldoorlog werden uitgevoerd, waren gebaseerd op het gevestigde restauratieprincipe, eigen aan de Italiaanse traditie die teruggaat tot het midden van de 19e eeuw, die altijd het respect voor historische en materiële getuigenissen op de voorgrond heeft gebracht. specifiek, het principe is ontworpen om de stedelijke structuur en de gebouwen intact te houden, en om continuïteit te creëren door de vernietigde gebieden zorgvuldig in het stedelijke patroon op te nemen en tegelijkertijd te voldoen aan de criteria voor stadsherstel. De reconstructie van de Romeinse brug, bijvoorbeeld, was gebaseerd op zorgvuldige documentatie en hergebruik van originele materialen.

Beveiligings- en beheervereisten

Het onroerend goed wordt beheerd door verschillende openbare instellingen die op verschillende niveaus actief zijn en elk hun eigen verantwoordelijkheden hebben. Deze omvatten het Ministerie van Cultureel Erfgoed en Activiteiten dat zich bezighoudt met de bescherming en het behoud van cultureel erfgoed via zijn perifere kantoren, en de gemeente die het beschermings- en beheersbeleid van de stad definieert en uitvoert door middel van stedenbouwkundige programma's en voorschriften voor de activiteiten op het grondgebied.

Rijksmonumenten en monumenten in het historische centrum zijn beschermd onder de Cultureel Erfgoed- en Landschapscode, de nationale wet voor de bescherming van cultureel erfgoed. In overeenstemming met de nationale wetten, alle fysieke ingrepen met betrekking tot het cultureel erfgoed zijn onderworpen aan de controle van de bevoegde Superintendentie (randbureaus van het Ministerie van Cultureel Erfgoed en Activiteiten). Aanvullende vormen van bescherming gelden zowel op regionaal als lokaal niveau.

Hulpmiddelen voor stads- en gebouwplanning die op het niveau van de lokale overheid werken, de grens van het onroerend goed en zijn bufferzone herkennen, en een gedetailleerde en gestructureerde discipline formuleren voor het historische centrum van Verona, gericht op de fysieke en sociaaleconomische bescherming ervan. Vooral, specifieke bouwvoorschriften voor passende ingrepen worden uitgevoerd door de classificatie van alle gebouwen, al dan niet van waarde, om de historische, culturele en ecologische systeem en om de historische stadsstructuur te rehabiliteren.

In aanvulling, het gemeentebestuur heeft tal van voorschriften aangenomen om de verbouwingen in het historische centrum te controleren, met betrekking tot verschillende gebieden, zoals toerisme, handel, het plaatsen van facturen en verkeer.

Het gemeentebestuur van Verona omvat een UNESCO-kantoor dat zorgt voor de coördinatie en een technisch secretariaat. De andere lokale instellingen (regionaal en provinciaal) werken mee aan de borging, activiteiten op het gebied van instandhouding en beheer door het bevorderen van de verbetering van het cultureel erfgoed. Een belangrijke rol is ook weggelegd voor het bisdom Verona – Bureau voor Cultureel Erfgoed, de instelling die namens het kerkelijk instituut verantwoordelijk is voor het beheer van het Erfgoed van de Katholieke Kerk.

De verschillende instellingen die betrokken zijn bij het beheer van de site werkten samen om het beheersplan van de historische stad te ontwikkelen. De gemeente Verona is verantwoordelijk voor haar administratie. Het plan komt naar voren als een nuttig instrument voor het creëren van een model voor duurzame ontwikkeling dat in staat is de verzoeken om de bescherming en het behoud van culturele waarden van de site en zijn omgeving te combineren met de bijdrage van toeristische ontwikkeling aan de lokale economie. De uitvoering van het beheersplan vormt een dynamisch proces waarbij meerdere publieke en private instellingen met verschillende belangen en competenties betrokken zijn. Verder, zowel het materieel als het immaterieel erfgoed wordt op middellange en lange termijn versterkt, door het beschermings- en instandhoudingsbeleid te verrijken en uit te breiden.

Assisi, de basiliek van San Francesco en andere Franciscaanse locaties Isole Eolie (Eolische eilanden)