Historische stad Ouro Preto
Uitstekende universele waarde
Korte synthese
Opgericht in het begin van de 18e eeuw 513 km ten noorden van Rio de Janeiro, de historische stad Ouro Preto (zwart goud) bedekt de steile hellingen van de Vila Rica (Rijke Vallei), centrum van een rijk goudmijngebied en de hoofdstad van de provincie Minas Gerais van 1720-1897. Langs de oorspronkelijke kronkelweg en binnen de onregelmatige indeling die de contouren van het landschap volgt, liggen pleinen, openbare gebouwen, woningen, fonteinen, bruggen en kerken die samen een uitstekende homogene groep vormen die de fijne kromlijnige vorm van barokke architectuur vertoont. De historische stad Ouro Preto was het symbolische centrum van de Inconfidência Mineira in 1789, een Braziliaanse onafhankelijkheidsbeweging, en de thuisbasis van uitzonderlijke kunstenaars die verantwoordelijk zijn voor veel van de belangrijkste werken uit de Braziliaanse barokperiode, waaronder de kerk van São Francisco van Assisi door de vooraanstaande architect en beeldhouwer Antônio Francisco Lisboa (Aleijadinho). Het isolement van het gebied gedurende het grootste deel van de 19e en 20e eeuw zorgde voor economische stagnatie, het bevorderen van het behoud van de oorspronkelijke koloniale constructies en het stedelijke patroon.
Criterium (i):Gelegen in een afgelegen en ruig landschap, de esthetische kwaliteit van de volkstaal en erudiete architectuur en het onregelmatige stedelijke patroon van Ouro Preto maken de stad tot een schat van menselijk genie. De meest opvallende architecturale werken van de stad worden vertegenwoordigd door de religieuze monumenten en administratieve gebouwen, waaronder het Palácio dos Governadores (paleis van de gouverneur), vandaag de School of Mines, en het voormalige Casa de Câmara e Cadeia (Administratief en Gevangenishuis), de thuisbasis van het Inconfidência-museum. De barokke kerken dragen sculpturen van Antônio Francisco Lisboa, Aleijadinho, de grootste kunstenaar van het koloniale Brazilië, en de plafondschilderingen van oa Manuel da Costa Athaide. Dit waren de vertegenwoordigers van de eerste uitingen van een artistieke vorm die als echt nationaal werd beschouwd en zich ontwikkelde in een regio die in de 18e eeuw werd gekenmerkt door moeilijke toegang en schaarste aan materialen en arbeid.
Criterium (iii):Het gebouwde erfgoed van de historische stad Ouro Preto getuigt op uitzonderlijke wijze van de creatieve talenten van een samenleving die is gebouwd op baanbrekende mijnbouwrijkdom onder Portugese koloniale overheersing. Hoewel de architectuur, schilderijen, en sculpturen zijn gebaseerd op onderliggende modellen geïntroduceerd door Portugese immigranten, de werken verschillen sterk van de hedendaagse Europese kunst, niet alleen wat betreft hun ruimtelijke conceptie, maar in hun decoratieve behandeling, met name de stenen sculpturen die op de gevels zijn uitgehouwen, onderscheidend door hun originaliteit en design en door het gecombineerde gebruik van twee materialen, gneis en speksteen. De afwezigheid van formele kloosters of kloosters, als gevolg van het edict van de Portugese Kroon dat de vestiging van religieuze ordes in Minas Gerais verbood, leidde tot de bouw van kerken en kapellen die de volle pracht tentoonspreiden, kwaliteit, en originaliteit van de gesyncretiseerde artistieke tradities van twee culturen.
Integriteit
De historische stad Ouro Preto behoudt zijn stedelijke kern gebouwd in de koloniale periode, inclusief de diversiteit van openbare en religieuze gebouwen die worden gekenmerkt door verfijnde esthetische en architecturale kwaliteiten die een uitzonderlijke universele waarde uitdrukken. Deze zijn niet allemaal in goede staat van instandhouding; sommige huizen en kerken lijden onder verwaarlozing.
De historische stad is kwetsbaar voor stedelijke groei, verkeer, industrialisatie en toeristische impact. De uitbreiding van Ouro Preto naar de omliggende heuvels, geologisch onstabiele terreinen bezetten, groene gebieden, archeologische gebieden, en openbare ruimtes, vormt een dreiging van onomkeerbare schade aan de stedelijke omgeving.
authenticiteit
De relevante voorbeelden van religieuze en burgerlijke architectuur en de bijbehorende kunstwerken binnen Ouro Preto zijn qua vorm en design bewaard gebleven, materialen en onmiddellijke instelling. Gecontroleerde groei van de omliggende gebieden van de stad en beperkingen op de schaal van nieuwe gebouwen hebben ertoe gediend om het stedelijke landschap van de 18e en 19e eeuw binnen het pand grotendeels ongewijzigd te behouden. Met betrekking tot de residentiële en commerciële constructies van de stad, onvermijdelijke wijzigingen zijn toegestaan met behoud van de oorspronkelijke gevels. De instandhoudingsmaatregelen die door de federale overheid zijn genomen met de steun van de lokale overheid, op basis van stedenbouwkundige normen en opeenvolgende conserverings- en herstelprojecten hebben gezorgd voor de authenticiteit van het cultuurgoed.
Beveiligings- en beheervereisten
Sinds de jaren dertig, de historische stad Ouro Preto is het doelwit van bescherming door middel van een reeks overheidsinitiatieven. De eerste betrof gemeentelijke besluiten 13 van 1931 en 25 van 1932 uitgevaardigd door burgemeester João Velloso, die het 'behoud van de koloniale façade' oplegde. Een jaar later, President Getúlio Vargas heeft de stad aangewezen als Nationaal Monument. Oprichting van de nationale dienst voor historisch en artistiek erfgoed (Serviço do Patrimônio Histórico e Artístico Nacional – SPHAN), vandaag het Nationaal Instituut voor Historisch en Artistiek Erfgoed (Instituto do Patrimônio Histórico e Artístico Nacional - IPHAN), en inwerkingtreding van wetsbesluit 25 van 30 november, 1937, de nodige juridische instrumenten invoeren, die tot op de dag van vandaag van kracht blijven, om de bescherming te verzekeren van alle culturele eigendommen waarvan wordt vastgesteld dat ze van uitzonderlijke waarde zijn voor de natie. Op basis van het besluit, het architectonisch en stedelijk raamwerk van Ouro Preto werd op 20 januari formeel ingeschreven in het register van het erfgoed voor schone kunsten (Livro de Tombo de Belas Artes), 1938.
Vanaf de jaren vijftig, de stad kende een aanzienlijke expansie en een toename van zware verkeersstromen in het licht van de opkomende economische ontwikkeling van de regio, een direct gevolg van de intensievere staalproductie en mijnbouwactiviteiten. In antwoord, de federale regering bouwde een snelweg rond de stad, vernoemd naar de eerste directeur van SPHAN, Rodrigo Mello Franco de Andrade. Een tweede maatregel die werd genomen om de stad te beschermen tegen overmatig autoverkeer, omvatte de bouw van een busstation aan de rand van Ouro Preto om het centrale deel van intra- en interstate en toeristenbussen vrij te maken. Met het oog op een beter beheer van het culturele erfgoed van Ouro Preto, IPHAN opende in de jaren tachtig een technisch kantoor in de stad, bemand met een multidisciplinair team van professionals. In het licht van deze maatregelen, de Braziliaanse regering heeft een aanvraag ingediend bij UNESCO met het verzoek om de historische stad Ouro Preto als werelderfgoed te bestempelen. Op 5 sept. 1980, de stad werd het eerste culturele bezit van Brazilië dat op de Werelderfgoedlijst werd opgenomen. Op 15 sept. 1986, IPHAN breidde de erfgoedbenaming van de site uit door inscriptie in het historische monumentenregister en de archeologische, Etnografisch en landschapsregister.
In de jaren 1990, de technische adviesgroep (Grupo de Assessoramento Técnico – GAT) werd opgericht, samengesteld uit technische experts die IPHAN en de gemeentelijke overheid vertegenwoordigen, naast andere overheidsinstanties die zich inzetten voor de instandhoudingsinspanningen van de stad. De groep ontwikkelde een reeks richtlijnen om het landgebruik en de bezetting in het stadscentrum te beheersen, officieel aangeduid als de speciale beschermingszone (Zona de Proteção Especial). Deze richtlijnen werden formeel geconsolideerd in een specifieke IPHAN-richtlijn die in 2004 werd uitgevaardigd.
evenzo, een reeks voorschriften die door de verschillende overheidsniveaus werden goedgekeurd, diende ter versterking van de oorspronkelijke versie van het gemeentelijk masterplan dat werd goedgekeurd door de aanvullende wet 1 van 19 december, 1996. Tien jaar later, het Masterplan werd ter herziening voorgelegd en geactualiseerd via een specifieke Aanvullende Gemeentewet.
Naast deze wetgevingsinitiatieven, de gemeente heeft een aantal andere maatregelen genomen om het stedelijk grondgebruik te reguleren, met name door de introductie van modelbouwprojecten op basis van "Gemeenschapsontwerpplannen" ("Plantas Populares") voor bouwwerkzaamheden binnen de gemeente Ouro Preto, maar buiten het gebied dat op de UNESCO-erfgoedlijst staat, en de oprichting van de gemeentelijke dienst voor openbare techniek en architectuur (Serviço Municipal de Engenharia e Arquitetura Pública), belast met het verstrekken van gratis openbare technische bijstand aan gezinnen met een laag inkomen bij het ontwerp van en het toezicht op sociale woningbouwprojecten.
Met het oog op de versterking van het gedeeld beheer van de site, in 2006 heeft de gemeente het gemeentelijk secretariaat voor stedelijk erfgoed en ontwikkeling opgericht (Secretaria Municipal de Patrimônio e Desenvolvimento Urbano), een bureau bestaande uit een multidisciplinair team van professionals. Het secretariaat biedt ondersteuning aan de gemeentelijke raden voor cultureel en natuurlijk erfgoed en stedenbeleid (Conselhos Municipais de Patrimônio Cultural e Natural e de Políticas Urbanas) en wordt gefinancierd via het Fonds voor behoud van erfgoed (Fundo de Preservação do Patrimônio).
In 2010, IPHAN heeft regels opgesteld met criteria voor het behoud van het architecturale en stedelijke raamwerk van Ouro Preto, het reguleren van interventies in het federaal beschermde gebied, en intrekken, in het proces, alle voorgaande regelgeving die (inclusief het aangegeven gebied) de gerelateerde vragen regelt. Ook anno 2010 IPHAN heeft twee normatieve regels uitgevaardigd om het beheer van de stad te verbeteren:Richtlijn 187 van 11 juni, 2010, het regelen van de procedures voor het uitvoeren van onderzoeken naar vermeende administratieve overtredingen met betrekking tot gedragingen en handelingen die worden geacht schadelijk te zijn voor of schade toe te brengen aan de culturele erfgoedstructuren van de stad, en Richtlijn 420 van 22 december, 2010, waarin de procedures worden beschreven voor het toestaan van ingrepen in beschermde erfgoedstructuren en de respectieve omliggende gebieden.
Er zijn nog een aantal uitdagingen om een goed beheer van de stad te verzekeren, de planning van stedelijke uitbreidingen verbeteren door extra controles op de bezetting van de omliggende heuvels, reguleren van de algemene verkeersplanning in de stedelijke zone rond het beschermde gebied, en effectief het toeristisch-culturele potentieel van het gebied te ontwikkelen, de stad omvormen tot een internationale culturele bestemming, erkend om zijn rijke culturele erfgoed.
De vervanging van traditionele materialen en technieken door nieuwe en de bezetting van open ruimtes aan de achterkant van bestaande kavels en in het hart van het complex is aangewakkerd door de vraag naar nieuwe woningen, een factor die hieraan heeft bijgedragen, is de aanzienlijke uitbreiding van de Federale Universiteit en de plaatselijke Technische School. Zowel op federaal als gemeentelijk niveau werden maatregelen genomen om deze trend te keren, een inspanning die tot op heden een bescheiden succes heeft opgeleverd.
Gedurende de hierboven beschreven periode de historische stad Ouro Preto heeft aanzienlijke investeringen ontvangen die gericht zijn op het behoud en het herstel van het culturele erfgoed en het waarborgen van, op deze manier, het voortbestaan en het gebruik van de site voor huidige en toekomstige generaties.
