Kanonnengieterij, 1488 door Leonardo da Vinci

Er is een zekere ambivalentie zichtbaar in de militaire techniek van Leonardo da Vinci. Leonardo werd onweerstaanbaar aangetrokken door de mogelijkheid om wapens te perfectioneren, niet alleen als een technische uitdaging, maar ook dieper in termen van de fysieke principes die erbij betrokken zijn. Het ontwerp van kanonnen dat zijn geliefde wetten van percussieve beweging belichaamde (met akoestische implicaties) bleek bijzonder fascinerend voor hem te zijn. Maar tegen dergelijke attracties moeten we zijn onbetwistbare afschuw van oorlog in menselijke termen plaatsen.

Enkele van zijn meest spectaculair dreigende ontwerpen voor militaire machines, plannen voor gigantische kruisbogen en dergelijke hebben sterke implicaties van de macht van de wapens om hun menselijke scheppers te onderwerpen, zodat de mens de hulpeloze dienaar wordt van zijn eigen uitvindingen. Zijn beroemde tekening van een kanonnengieterij gaat nog een stap verder, het ondergeschikt maken van de zorgvuldig beschrijvende tekening van de mechanische elementen aan de totale impact van expressieve onrust, terwijl de lilliputter-voorouders van het obsceen monsterlijke geweer verwoed streven om met hun creatie om te gaan. De emotionele implicaties van deze tekening zijn onmiskenbaar dezelfde als zijn profetie, in het bijzonder herinnerend aan het raadsel van het in een put geworpen kanon:'Als het uit de grond komt met verschrikkelijk geluid zal het degenen die in de buurt staan ​​verdoven en met zijn adem zal het mensen doden en steden en kastelen verwoesten.' De brute vernielzucht van de mens jegens mens en natuur is een terugkerend thema in zijn literaire composities.