Hoofd van een vrouw (La Scapigliata) door Leonardo Da Vinci

In de schetsen van Leonardo da Vinci, veel delen gaan verloren in de vergetelheid, of opzettelijk onzeker en mysterieus worden achtergelaten, zelfs in het licht, en je zou je in eerste instantie kunnen voorstellen dat hier een ontsnappingstoestemming was gegeven vanuit de verschrikkelijke wet van afbakening. Maar de minste pogingen om ze te kopiëren zullen je laten zien dat de eindlijnen onnavolgbaar subtiel zijn, onverklaarbaar waar, en gevuld met gradaties van schaduw die zo bepaald en gemeten waren dat de toevoeging van een korreltje lood of krijt zo groot als de draad van een vlindervleugel een merkbaar verschil in hen zou maken.

Er is misschien geen ander voorbeeld van een zo universeel genie, zo inventief, zo niet in staat om te vervullen, zo vol verlangen naar het oneindige, zo natuurlijk verfijnd, zo ver vooruit op zijn eigen eeuw en de volgende eeuwen. De figuren van Leonardo da Vinci onthullen een ongelooflijke gevoeligheid en intellect; ze zitten vol met onuitgesproken ideeën en gevoelens. Naast hun, David van Michelangelo is slechts een heroïsche atleet, De Sixtijnse Madonna van Raphael is het enige rustige meisje wiens niet-ontwaakte ziel nooit het leven heeft gekend.

Leonardo's portretten voelen en denken door elk kenmerk en elke uitdrukking; het kost enige tijd om een ​​dialoog met hen aan te gaan; niet dat hun gevoel niet duidelijk genoeg is, Integendeel, het barst uit de hele figuur, maar het is te subtiel te ingewikkeld, te veel buiten en buiten de gewone ervaring, te ondoorgrondelijk, te onverklaarbaar. Hun onbeweeglijkheid en hun stilte stellen ons in staat om twee of drie lagen van gedachten en andere diepere gedachten te raden, zich verschuilen achter de meest afgelegen laag; we onderscheiden vaag dit intieme, geheime wereld, zoals delicaat, onbekende vegetatie onder de diepten van transparant water.