Archeologische vindplaats Thimlich Ohinga
Uitstekende universele waarde
Korte synthese
Gelegen op 46 km ten noordwesten van Migori Town in de regio van het Victoriameer, De archeologische vindplaats Thimlich Ohinga is een met droge stenen ommuurde nederzetting, gebaseerd op een complex organisatiesysteem van gemeenschappelijke bezetting, ambachtelijke industrieën en vee die een culturele traditie weerspiegelen die is ontwikkeld door pastorale gemeenschappen in de Nyanza-regio van het bekken van het Victoriameer en die standhield van de 16e tot het midden van de 20e eeuw.
Thimlich Ohinga is de grootste en best bewaarde van deze massieve ommuurde omheiningen van droge stenen. De Ohinga lijken vooral te hebben gediend als veiligheid voor gemeenschappen en vee, maar ze definieerden ook sociale eenheden en relaties die verband hielden met op afstamming gebaseerde systemen.
Het pand bestaat uit vier grotere Ohingni, die allemaal extensies hebben. De belangrijkste Ohinga wordt Kochieng genoemd, terwijl de anderen Kakuku zijn, Koketch en Koluoch. De droge stenen muurbehuizingen zijn gebouwd in een driefasig ontwerp met afzonderlijk opgebouwde buiten- en binnenfasen, bij elkaar gehouden door de middenfase. Stenen werden in een in elkaar grijpend systeem geplaatst dat de algehele stabiliteit verbeterde zonder gebruik van mortel of cement. De muren zijn gebouwd van netjes gerangschikte stenen van verschillende groottes en zonder mortel, variërend van 1,5 m tot 4,5 m hoog, met een gemiddelde dikte van 1 m.
Thimlich Ohinga is een uitzonderlijke getuigenis van nederzettingspatronen en ruimtelijke gemeenschapsrelaties in het Victoriameerbekken, die de opeenvolgende bezetting door verschillende mensen van verschillende taalkundige oorsprong documenteert tijdens een belangrijke episode in de migratie en vestiging van het Victoriameerbekken tussen de 16e en 17e eeuw. Het verwijst ook naar bewoningspatronen, veeteelt en ambachtelijke praktijken die op dit moment gangbaar waren in gemeenschappelijke nederzettingen.
Criterium (iii):Thimlich Ohinga levert een uitzonderlijke getuigenis van de nederzettingstradities in het Victoriameerbekken. Het illustreert gedeelde gemeenschappelijke nederzettingen, veeteelt en ambachtelijke industrie patronen, gebruikt en beoefend door verschillende opeenvolgende bevolkingsgroepen van verschillende taalkundige oorsprong. Het archeologische bewijs getuigde niet alleen van de ruimtelijke organisatie van de gemeenschappen, maar ook van een uitgebreid systeem van onderlinge relaties tussen de verschillende Ohingni in de nabijheid van elkaar. Het maakt het daarom mogelijk om interactiepatronen tussen de 16e en het midden van de 20e eeuw in de regio te begrijpen en verder te onderzoeken.
Criterium (iv):De nederzettingen van Thimlich Ohinga vormen een indrukwekkende verwijzing naar ruimtelijke ordening en nederzettingen in het bredere Victoriameerbekken, in een periode in de geschiedenis die werd gekenmerkt door toegenomen menselijke mobiliteit als gevolg van sociale, economische en ecologische druk die de menselijke bevolking in de regio trof. De massieve ommuurde omheiningen van Thimlich Ohinga markeren een belangrijke episode in de migratie en vestiging van het Victoriameerbekken en Afrika bezuiden de Sahara als geheel. Thimlich Ohinga illustreert ook een uitstekend voorbeeld van een ongeklede bouwtypologie van droge stenen die wordt gekenmerkt door een driefasige bouwtechnologie met stenen met onregelmatige vormen in twee fasen die met elkaar zijn verbonden door een derde middelste fase.
Criterium (v):Thimlich Ohinga, aangezien het best bewaarde exemplaar van Ohingni een representatief en uitstekend voorbeeld van Ohingni vormt, een kenmerkende vorm van pastorale nederzetting die van de 16e tot het midden van de 20e eeuw voortduurde in het Victoriameerbekken.
Integriteit
Het pand omvat de Ohingni met hun stenen muren en lage ingangen, de structurele ondersteuningskenmerken die bekend staan als steunberen, lage water-/slibafvoeropeningen van de binnenste veeverblijven (kraals), het driefasige wandontwerp, de binnen- en buitenbehuizingen, industrieterrein en huiskuilen.
Om de volledige bescherming van de archeologische overblijfselen te garanderen, het gehele pand, inclusief de voorgestelde uitbreiding naar een nog privaat land in het zuiden, zal moeten worden overwogen in een geïntegreerde beheersaanpak. Dit geldt ook voor de directe omgeving van de woning, waar visuele integriteit afhangt van het behoud van de omringende vegetatie om de traditionele sfeer van de door de jungle beschermde nederzetting te behouden.
authenticiteit
Onderhoudswerkzaamheden aan de constructies werden door de eeuwen heen uitgevoerd met behulp van traditionele materialen en technieken. Verschillende daaropvolgende perioden van bezetting en reparatie hadden geen invloed op het ontwerp of de afwerking van de constructies. Na hun vertrek, de Ohingni werd ruïnes. In de afgelopen decennia is deze ruïnes zijn nu grotendeels gerestaureerd, en geselecteerde muren zijn toegevoegd om de grens tussen de archeologische vindplaats en het bos af te bakenen. Dit nieuwe werk is niet altijd goed te onderscheiden van de historische stenen bouwwerken. Toekomstige instandhoudingsmaatregelen moeten worden genomen op basis van minimale interventiebenaderingen en moeten jongere leerlingen blijven opleiden in traditionele onderhoudstechnieken.
Beveiligings- en beheervereisten
Het pand is beschermd door de Rijksmuseum- en Erfgoedwet, Cap 216 van 2006 en wordt beheerd door de National Museums of Kenya. De rechtsbescherming wordt verder versterkt door traditionele regels en taboes die worden gehandhaafd door gemeenschapsoudsten, die helpen bij de bescherming van het onroerend goed en de omliggende flora en fauna. Het archeologisch potentieel van kenmerken aan de zuidkant van het pand vereist een uitbreiding van de eigendomsgrens in deze richting, in overeenstemming met de aanbeveling van het Werelderfgoedcomité in zijn Besluit 39 COM 8B.8. Hetzelfde, de bufferzone, hoewel voldoende uitgebreid in zuidelijke richting moet verder worden aangepast in alle andere richtingen.
Een nieuw beheersplan voor het pand is in 2017 aangenomen en begeleidt het beheer van de site tot 2027. De beheersautoriteiten zijn van plan om gecontroleerd toerisme te ontwikkelen met behoud van culturele en ecologische waarden. Er zijn plannen om een picknickplaats te ontwikkelen, een camping en een eco-lodge als extra bezoekersinfrastructuur. Hoewel de doelstellingen hiervan op theoretisch niveau de nadruk leggen op duurzaamheid, In de praktijk zal bekeken moeten worden hoe de voorziene nieuwe infrastructuur en de forse bezoekerstoename het vastgoed zullen beïnvloeden. Het is van essentieel belang dat elk toeristisch of infrastructuurproject binnen de grenzen of de bredere omgeving van het onroerend goed wordt beoordeeld door een uitgebreide erfgoedeffectbeoordeling voordat toestemming wordt verleend.
Het pand dient als ontmoetingsplaats voor de gemeenschap en blijft een locatie voor gemeenschapsrituelen, zeker in tijden van crisis. Deze evenals de op de gemeenschap gebaseerde onderhoudsstrategieën moeten worden voortgezet om de sterke betrokkenheid en gehechtheid van de lokale gemeenschappen te behouden.
