Mosi-oa-Tunya / Victoriawatervallen
Uitstekende universele waarde
Korte synthese
De Mosi-oa-Tunya/Victoria-watervallen zijn 's werelds grootste laag vallend water en wereldwijd belangrijk vanwege de uitzonderlijke geologische en geomorfologische kenmerken en actieve processen van landvorming met buitengewone schoonheid toegeschreven aan de watervallen, d.w.z. de spray, mist en regenbogen. Dit grensoverschrijdende eigendom strekt zich uit over 6860 ha en omvat 3779 ha van het Mosi-oa-Tunya National Park (Zambia), 2340 ha Victoria Falls National Park (Zimbabwe), 741 ha van de rivierstrook van Zambezi National Park (Zimbabwe). Een rivierstrook van het Zambezi National Park die zich 9 km westwaarts uitstrekt langs de rechteroever van de Zambezi en eilanden in de rivier liggen allemaal binnen het park tot aan de Palm- en Kandahar-eilanden, met de Victoria Falls als een van de belangrijkste attracties. De waterval staat op een hoogte van ongeveer 915 m boven zeeniveau en is ongeveer 1708 m breed met een gemiddelde diepte van 100 m en het diepste punt is 108 m. Sprays van deze gigantische waterval zijn te zien vanaf een afstand van 30 km vanaf de Lusaka-weg, Zambia en 50 km van Bulawayo Road, Zimbabwe. Basalt is doorgesneden door een riviersysteem, waardoor een reeks van acht spectaculaire kloven is ontstaan die dienen als broedplaatsen voor vier soorten bedreigde vogels. De basaltlagen van het Victoria Falls Werelderfgoed zijn gelaagd in tegenstelling tot die van de Giants Causeway World Heritage site, die verticaal en zuilvormig zijn.
Criterium (vii):De Mosi-oa-Tunya/Victoria-watervallen zijn het grootste gordijn van vallend water ter wereld; het is 1708 m breed en met tot 500 miljoen liter per minuut dalend op 61 m (Devil's Cataract), 83 m (hoofdwaterval), 99 m (Regenboogwatervallen), 98 m (Oost-cataract). Acht spectaculaire kloven van vulkanische oorsprong (d.w.z. bestaande uit basalt) en verschillende eilanden in de kernzone dienen als broedplaatsen voor vier bedreigde en migrerende vogelsoorten, zoals de Taita Falcon en Black Eagle. Het rivieren 'regenwoud' binnen de watervalplonszone is een kwetsbaar ecosysteem van onderbroken bos op zandig alluvium, afhankelijk van het onderhoud van overvloedig water en een hoge luchtvochtigheid als gevolg van de sproeipluim van ongeveer 500 m (op maximale hoogte) die te zien is op een afstand van 50 km en 30 km van respectievelijk Bulawayo en Lusaka. Een directe voorgevel van de watervallen is mogelijk vanuit zowel Zambia als Zimbabwe.
Criterium (viii):De Mosi-oa-Tunya/Victoria-watervallen en bijbehorende acht steile kloven zijn gevormd door de veranderende watervalposities over een geologische tijdschaal. De kloven zijn een uitstekend voorbeeld van riviervangst en de eroderende krachten van het water blijven de harde basalt vormen. Deze kloven volgen een zigzagtraject van ongeveer 150 km langs de Zambezi-rivier onder de watervallen. Zeven eerdere watervallen bezetten de zeven kloven onder de huidige watervallen, en de Devil's Cataract in Zimbabwe is het startpunt om terug te snoeien naar een nieuwe waterval. In aanvulling, een luchtfoto van de watervallen toont mogelijke toekomstige watervalposities. Stroomopwaarts zijn een spectaculaire reeks riviereilanden gevormd tijdens de lopende geologische en geomorfologische processen. Het pand wordt gekenmerkt door gestreept basalt van oude lavastroom, Kalahari-zandsteen en chalcedoon waaruit stenen artefacten van Homo habilis van drie miljoen jaar oud zijn, stenen werktuigen uit het midden van de steentijd en wapens, versieringen en graafwerktuigen uit de late steentijd die wijzen op bezetting door jager-verzamelaars.
Integriteit
Het grensoverschrijdende eigendom strekt zich uit over 6860 ha, die als relatief intact wordt beschouwd en voldoende groot is om de diverse natuurlijke processen in stand te houden, functies en interacties inclusief de waterval, kloven, rivieren ecosysteem, broedplaats, habitat of landingsbasis voor migrerende bedreigde vogelsoorten waardoor het een belangrijk vogelgebied (IBA) is, lava stroomt, oude stenen artefacten en gereedschappen voor jager-verzamelaars. Het omvat 3779 ha van het Mosi-oa-Tunya National Park (Zambia), 2340 ha van het Victoria Falls National Park (Zimbabwe), en 741 ha van de rivierstrook van Zambezi National Park (Zimbabwe). De grens omvat gebieden van de Zambezi-rivier stroomopwaarts van de waterval, zowel in Zimbabwe als in Zambia. Het resterende gebied van deze beschermde gebieden wordt beschouwd als de bufferzone aan weerszijden van de Zambezi-rivier in Zuid-Zambia en Noordwest-Zimbabwe. De grens van het Mosi‐oa-Tunya National Park volgt de linkeroever tussen de rivier de Sinde en de Songwe-kloof, in het noorden begrensd door Dambwa Forest Reserve en de Maramba Township. Op de rechteroever, het Victoria Falls National Park wordt begrensd door de rivier van 6 km boven tot 12 km onder de watervallen en door de stad Victoria Falls in het westen. Sprays van deze gigantische waterval zijn te zien vanaf een afstand van 30 km vanaf de Lusaka-weg, Zambia en 50 km van Bulawayo Road, Zimbabwe. Het systeem wordt direct begrensd door drie beschermde gebieden die dienst doen als buffersysteem.
Beveiligings- en beheervereisten
Het pand is beschermd onder de National Heritage Conservation Act (1998) en de Zambia Wildlife Act op het Zambia-gedeelte en de Zimbabwe Parks and Wildlife Act Cap. 20. 14 van 2008 (herzien) aan de Zimbabwaanse kant. Deze hoofdwetgeving voorziet in juridische bescherming van de hulpbronnen binnen het onroerend goed. Het pand heeft een goed gedefinieerde en gebufferde grens die een schone afbakening vereist. Het heeft een gezamenlijk geïntegreerd beheersplan (JIMP) dat op participatieve wijze is opgesteld, goedgekeurd door de verdragspartijen in november 2007 en op participatieve wijze ten uitvoer gelegd.
Het plan behandelt specifiek vraagstukken van grensoverschrijdende coördinatie, beheer van stedelijke en toeristische voorzieningen en financieringsregelingen. Het is verdeeld in drie administratieve zones (Hoog, Medium en Low Ecologisch Gevoelige Zones), elk met specifieke voorschriften die de specifieke bronnen en waarden in elke zone het best beschermen. Deze zijn omgeven door een bufferzone, en er is een uitdaging om steun te verzekeren voor behoud binnen nederzettingen in dit gebied die dateren van vóór de inschrijving van het onroerend goed op de Werelderfgoedlijst.
Het overeengekomen institutionele kader voor het beheer van het vastgoed ligt op drie niveaus:Gezamenlijke ministeriële, Gezamenlijke technische en gemeenschappelijke comités voor sitebeheer.
Het pand vereist voortdurend onderhoud en actualisering van het beheerplan, ondersteund door voldoende personeel en het verstrekken van financiële middelen.
De watervallen zijn een belangrijke attractie, stedelijke infrastructuurontwikkelingen, toeristische faciliteiten en diensten kunnen de integriteit van het onroerend goed aantasten en moeten daarom zorgvuldig worden beheerd om de uitzonderlijke schoonheid en uitzonderlijke universele waarde van het onroerend goed niet in gevaar te brengen.
Effectieve en voortdurende actie is ook vereist om de huidige en potentiële effecten van uitheemse soorten op het terrein aan te pakken.
