Megalithische tempels van Malta
Uitstekende universele waarde
Korte synthese
De megalithische tempels van Malta (Ġgantija, aġar Qim, Mnajdra, Skorba, Ta' Ħaġrat en Tarxien) zijn prehistorische monumentale gebouwen gebouwd tijdens het 4e millennium voor Christus en het 3e millennium voor Christus. Ze behoren tot de vroegste vrijstaande stenen gebouwen ter wereld en vallen op door hun diversiteit in vorm en decoratie. Elk complex is een uniek architectonisch meesterwerk en een getuige van een uitzonderlijke prehistorische cultuur die bekend staat om zijn opmerkelijke architecturale, artistieke en technologische prestaties.
Elk monument is anders in plattegrond, articulatie en constructietechniek. Ze worden meestal benaderd vanaf een elliptisch voorplein voor een holle gevel. De gevel en de binnenmuren bestaan uit opstaande stenen platen, bekend als orthostaten, met daarboven horizontale blokken. De overgebleven horizontale metselwerklagen geven aan dat de monumenten uitspringende daken hadden, waarschijnlijk afgedekt door horizontale balken. Deze manier van bouwen was voor die tijd een opmerkelijk geavanceerde oplossing. De buitenmuren zijn meestal geconstrueerd in grotere blokken die afwisselend naar buiten en naar buiten gericht zijn, de muur stevig vastmaken aan de rest van het gebouw. De ruimte tussen de buitenmuur en de muren van de binnenkamers is gevuld met stenen en aarde, de hele structuur samenbinden.
Typisch, de ingang van het gebouw bevindt zich in het midden van de gevel, die door een monumentale gang naar een geplaveid hof leidt. Het interieur van de gebouwen bestaat uit halfronde kamers die gewoonlijk apsissen worden genoemd, symmetrisch aan weerszijden van de hoofdas. Het aantal apsissen verschilt van gebouw tot gebouw; sommige hebben drie apsissen die uitkomen op de centrale binnenplaats, terwijl anderen opeenvolgende rechtbanken hebben met vier, vijf, en in één geval zelfs zes apsissen.
De tempelbouwers gebruikten lokaal beschikbare steen waarvan ze een grondige kennis hadden. Ze gebruikten harde verkalkte kalksteen voor buitenmuren en de zachtere globigerina-kalksteen voor de meer beschutte interieurs en versierde elementen.
Gedecoreerde elementen in de gebouwen getuigen van een hoog niveau van vakmanschap. Deze elementen bestaan voornamelijk uit panelen versierd met geboorde gaten en bas-reliëfpanelen met spiraalmotieven, bomen, planten en verschillende dieren. De vorm en indeling van deze gebouwen, evenals de artefacten die erin worden gevonden, suggereren dat ze een belangrijk ritueel brandpunt waren van een sterk georganiseerde samenleving.
Criterium (iv):De megalithische tempels van Malta zijn niet alleen opmerkelijk vanwege hun originaliteit, complexiteit en opvallende massieve proporties, maar ook vanwege de aanzienlijke technische vaardigheid die bij de constructie vereist is.
Integriteit
Alle zes onderdelen van het pand verkeren in een redelijk goede staat van instandhouding, hoewel het Tarxien-complex minder goed bewaard is gebleven dan de andere. Al hun belangrijkste kenmerken bevinden zich binnen de grenzen van het onroerend goed. Overlevende overblijfselen getuigen van de technieken die zijn gebruikt bij het bouwen van deze complexe structuren, en de kennis en kunde van de mensen die ze hebben gebouwd. Echter, de constructies zijn kwetsbaar voor zowel materiële als structurele aantasting, dus er wordt nog steeds onderzoek gedaan om conserveringsstrategieën voor de gebouwen te identificeren.
authenticiteit
De zes onderdelen van het pand hebben een hoge mate van authenticiteit. Ze bestaan uit goed bewaarde overblijfselen van megalithische tempels, met bewijzen van verschillende bouwfasen in de oudheid. De componenten zijn sinds de vroegmoderne tijd vastgelegd in reisverslagen, terwijl fotografische gegevens van sommige componenten teruggaan tot het begin van de 20e eeuw. Op vijf van de zes onderdelen zijn sinds de opgraving diverse restauratie-ingrepen uitgevoerd. Deze omvatten het verplaatsen van versierde blokken binnenshuis om ze te beschermen tegen weersinvloeden, en het afdekken van de overgebleven blokken met cement. Huidige conserveringsinterventies worden geleid door internationale normen, richtlijnen en charters.
Beveiligings- en beheervereisten
Alle zes tempels zijn onderworpen aan het belangrijkste juridische instrument voor de bescherming van cultureel erfgoed in Malta, de Cultureel Erfgoedwet (2002). Deze wet voorziet in en regelt nationale instanties voor de bescherming en het beheer van cultureel erfgoed.
Bouwontwikkeling en landgebruik worden geregeld door de Omgevingswet (2010) en latere wijzigingen), die voorziet in en reguleert de Malta Environment and Planning Authority. Aangezien landgebruik een zeer omstreden kwestie is op de Maltese eilanden, de bescherming van de megalithische tempels en hun bufferzone door de zorgvuldige regulering van de bouwontwikkeling is daarom een kwestie van fundamenteel belang.
Elke tempel wordt beschermd door een bufferzone. De componenten en hun bufferzones zijn formeel gepland door de Malta Environment and Planning Authority als archeologische vindplaatsen van klasse A, wat betekent dat ze onderworpen zijn aan brede beperkingen van de ontwikkeling van gebouwen. De toepassing van deze beperkingen is afhankelijk van de lokale context. Een belangrijke uitdaging is om een strengere controle in te voeren die gericht is op het mitigeren van de visuele impact veroorzaakt door bebouwing in de buurt van de bufferzones.
Voor het ingeschreven pand is een beheersplan opgesteld, die elke tempel en zijn bufferzone bedekt.
Het fysieke behoud van de megalithische tempels is een punt van zorg en is het onderwerp van het Conservation Plan 2006-2011, die de algemene beginselen vastlegde. De sites werden opgegraven in de loop van de 19e en 20e eeuw, waardoor ze worden blootgesteld aan erosie door natuurlijke en menselijke oorzaken. Beschermende schuilplaatsen zijn momenteel het meest voorzichtige en effectieve middel dat beschikbaar is om de afbraakprocessen die de monumenten aantasten, te vertragen. lichtgewicht, verwijderbare beschermkappen zijn geïmplementeerd als een tussentijdse strategie om de levensduur van deze gebouwen te verlengen, terwijl onderzoek doorgaat met het identificeren van alternatieve langetermijnbewaringsstrategieën.
