Fuerte de Samaipata
Uitstekende universele waarde
Korte synthese Gelegen in de provincie Florida, departement Santa Cruz, de archeologische vindplaats Fuerte de Samaipata bestaat uit twee duidelijk geïdentificeerde delen:de heuvel met zijn vele houtsnijwerk, vermoedelijk het ceremoniële centrum en het gebied ten zuiden van de heuvel, die het administratieve en residentiële district en het politieke bestuur vormden. Het is bekend dat de site al in 300 na Christus werd bewoond en gebruikt als een ritueel en wooncentrum door mensen die tot de Mojocoyas-cultuur behoorden, en het was in deze tijd dat het werk aan de vormgeving van deze grote rots begon. Het werd in de 14e eeuw bezet door de Inca's, die er een provinciehoofdstad van maakte. Dit wordt bevestigd door de kenmerken die bij opgravingen zijn ontdekt - een groot centraal plein met daaromheen monumentale openbare gebouwen en terrassen van de aangrenzende heuvels voor landbouw - die kenmerkend zijn voor dit type Inca-nederzetting. Het vormde een bolwerk tegen de invallen van de oorlogszuchtige Chiriguanos van de Chaco-regio in de jaren 1520. De strategische ligging van de site, die de Inca's ertoe hadden aangetrokken, werd ook erkend door de Spanjaarden. De zilvermijnen van de Cerro Rico in Potosí werden in 1545 in gebruik genomen en de koloniale nederzetting Samaipata werd een belangrijke halteplaats op de snelweg van Asunción en Santa Cruz naar de koloniale centra in de Hoge Andes zoals La Plata (modern Sucre) , Cochabamba en Potosí. Met de oprichting van de nieuwe stad Samaipata in de Valle de la Purificación, de oude nederzetting had verder geen militair belang en werd verlaten.
Het Ceremoniële Centrum bestaat uit een enorme monolithische rots van rode zandsteen met een lengte van 220 m, ongeveer 60 m breed, volledig gesneden met een verscheidenheid aan afbeeldingen van dieren, geometrische vormen, niches, grachten, schepen van grote religieuze betekenis, dat werd gedaan door gespecialiseerde vakmensen, beeldhouwers, met grote vaardigheid en beheersing van de steen. Dit monument, domineert de stad beneden, is een van de meest kolossale precolumbiaanse ceremoniële werken van de Andes en het Amazonegebied, getuigenis van hydraulisch gebruik, de cultus van goden en entiteiten die in de natuur worden voorgesteld als heilige dieren in reinigings- en vruchtbaarheidsrituelen. Het is een uniek getuigenis van pre-Spaanse tradities en overtuigingen, en heeft nergens in Amerika een parallel. De gravures in het westelijke deel omvatten twee katachtigen op een cirkelvormige basis, de enige voorbeelden van reliëfsnijwerk op de hele site. De overblijfselen van een stenen muur uit de Inca-periode dwars door een aantal van de gravures, met vermelding van een pre-Inca-datum. Deze omvatten twee parallelle kanalen, tussen en ernaast zijn er kleinere kanalen gesneden in zigzagpatronen, die aanleiding geven tot de lokale naam voor deze functie, El Dorso de la Serpiente.
Op het hoogste punt is Coro de los Sacerdotes, die bestaat uit een diep uitgesneden cirkel met driehoekige en rechthoekige nissen die in de muren zijn uitgesneden. Verder naar het oosten is een structuur die waarschijnlijk het hoofd van een katachtige voorstelt. Het grootste deel van de zuidkant van de rots werd oorspronkelijk gedomineerd door een reeks van ten minste vijf tempels of heiligdommen; waarvan alleen de nissen in hun muren overleven. De Casa Colonial ligt op een kunstmatig platform aan de voet van de rots. Opgravingen hebben hier sporen van Inca- en pre-Inca-structuren aan het licht gebracht, en daarom staat het bekend als het Plein van de Drie Culturen. Het huis van de koloniale periode, waarvan alleen de stenen onderste muren overleven, is in typisch Arabisch-Andalusische stijl, met een centrale open binnenplaats.
De administratieve en politieke sector bevindt zich op een reeks van drie kunstmatige platforms ten zuiden van de rots. Het bestaat uit een reeks architecturale structuren die overeenkomen met verschillende perioden van culturele nederzettingen:de "Ajllahuasi" of het huis van de uitverkorenen - huisvesting voor vrouwen wiens rol het was om de kleding van de Inca's te maken, evenals om te worden geofferd in rituelen als echtgenotes van de Inca's, de compound Kallanka voor militair gebruik, het "rechtbank" of handelsgebied dat werd gebruikt voor de uitwisseling van producten, "Tambo" een ruimte voor het leveren van wapens, kleding en gebruiksvoorwerpen, minder complexe terrasvormige landbouwgewassen en woonwijken die worden gebruikt voor bewaking.
De archeologische vindplaats El Fuerte de Samaipata vormt een complex artistiek, Alleen de architecturale en stedelijke vorm getuigt van het bestaan van de buitengewone ontwikkeling van pre-Columbiaanse culturen in het Andes-Amazonegebied met een hoge ceremoniële en religieuze traditie die de kolossale gebeeldhouwde steen op dramatische wijze belichaamde.
Criterium (ii):De gebeeldhouwde rots in Samaipata is het dominante ceremoniële kenmerk van een stedelijke nederzetting die het hoogtepunt van deze vorm van prehispanisch religieus en politiek centrum vertegenwoordigt.
Criterium (iii):Samaipata getuigt uitstekend van het bestaan in deze Andes-regio van een cultuur met hoogontwikkelde religieuze tradities, wat op dramatische wijze wordt geïllustreerd in de vorm van immense rotssculpturen.
Integriteit
De archeologische vindplaats El Fuerte de Samaipata bevat alle elementen om de uitzonderlijke universele waarde van het onroerend goed over te brengen. De steen, met gebeeldhouwde figuren en ontwerpen in een enkel monument, en andere archeologische elementen, verkeren in een redelijke staat van bewaring en hun algehele integriteit is niet aangetast door ontwikkelingen uit steden, en steden. Echter, omgevingsfactoren en verwering vormen een bedreiging voor hun materiële integriteit.
authenticiteit
Het behoud van de verschillende architecturale, stedelijke en authentieke kenmerken van de rotstekeningen blijven getuigen van hun functionaliteit, schoonheid en echte religieuze betekenis. De authenticiteit van de site is erg hoog, omdat het eeuwenlang verlaten is geweest en pas onlangs het onderwerp was van zorgvuldig gecontroleerde wetenschappelijke opgravingsprojecten. Hoewel het bedreigd wordt en onderhevig is aan natuurlijke afbraakprocessen, het behoudt zijn oorspronkelijke kenmerken.
Beveiligings- en beheervereisten
De site was bekend en bezocht door 18e-eeuwse geleerden en reizigers en werd later uitgeroepen tot nationaal monument bij Supreme Decreet nr. 2741 in 1951, onder de bepalingen van de Rijksmonumentenwet. Dit besloeg 20 ha van het archeologische gebied en ongeveer 260 ha rond het terrein werd in 1997 door de landeigenaar aan de staat geschonken. Het totale gebied wordt beschermd door gemeenteverordening nr. 5/97 van de gemeente Samaipata als een eco-archeologisch park. Vervolgens, de Boliviaanse staat, op het gebied van natuurbehoud, bescherming en bescherming van El Fuerte de Samaipata, heeft regelgeving vastgesteld op de volgende overheidsniveaus:nationaal, departementaal en lokaal. De volgende wettelijke beschermingsmaatregelen zijn gericht op het waarborgen van het voortbestaan van het cultureel erfgoed:de politieke grondwet van de Boliviaanse staat, Kunst. 191; Wet Nationaal Monument 8/05/1927; D.S. Aanvullende procedure voor erfgoed Nº 05918-06/11/1961; en, RM Verordening opgravingen N º 082/97-03/06/1997.
De instanties die verantwoordelijk zijn voor het beheer van de site zijn de gemeentelijke overheid van Samaipata via het Centre of Samaipata's Archaeological Investigations (CIAAS), dat in 1974 werd opgericht bij Supreme Decreet N º 11290 en dat verantwoordelijk is voor de follow-up van de opgraving van de archeologische magazijnen; conservatie en systematische restauratie van de archeologische pakhuizen; tentoonstelling van materialen en wetenschappelijke publicaties.
Het beheersplan voor het pand omvat voornamelijk de definitie van het circuit dat wordt beheerd voor bezoekers, en de technische definitie van de behandelingen voor de rots. Het secretariaat van Cultuur, via de DINAR en de CIAAS, de gemeentelijke overheid van Samaipata, en de prefectuur van het departement Santa Cruz, hebben opgenomen in hun ontwikkelingsplannen, de acties met betrekking tot het behoud van de site met de nadruk op onderhoud en de studie van de samenstelling van het gesteente.
Ook, er zijn een aantal regionale plannen die het behoud van Samaipata versterken, en vooral de noodzaak om een levensvatbare toerismestrategie te ontwikkelen, rekening houdend met de aanwezigheid van het Nationaal Park Amboró dat de biodiversiteit en de milieukwaliteit van de hele provincie garandeert.
