rozen
Rozen werd geschilderd kort voor Van Goghs vrijlating uit het gesticht in Saint-Rémy. Hij voelde dat hij in het reine kwam met zijn ziekte - en met zichzelf. In dit genezingsproces schilderen was het allerbelangrijkste. Tijdens die laatste drie weken van zijn herstel, schreef hij zijn broer Theo, hij had "werkt als in een razernij. Grote bossen bloemen, violette irissen, grote boeketten rozen..."
Dit is een van de twee rozenschilderijen die Van Gogh destijds maakte. Het is een van zijn grootste en mooiste stillevens, met een uitbundig boeket in de glorie van volle bloei. Hoewel hij soms bepaalde betekenissen aan bloemen toekende, Van Gogh maakte geen specifieke associatie voor rozen. Het is duidelijk, Hoewel, dat hij alle bloeiende planten zag als vieringen van geboorte en vernieuwing - als vol leven. Dat gevoel wordt hier onderstreept door het frisse lentegroen van de achtergrond. De golvende verflinten, toegepast in diagonale lijnen, animeer het canvas en speel de opgerolde vormen van bloemen en bladeren af. Oorspronkelijk, de rozen waren roze - de kleur is vervaagd - en zouden een contrast van complementaire kleuren met het groen hebben gecreëerd. Zulke combinaties van complementen fascineerden Van Gogh. De verf is erg dik - zo dik dat beide rozenschilderijen zijn achtergelaten toen Van Gogh op 16 mei Saint-Rémy verliet, 1890. Zoals hij aan Theo uitlegde, "deze doeken hebben een hele maand nodig om te drogen, maar de bediende hier zal zich ertoe verbinden ze na mijn vertrek weg te sturen." Ze kwamen op 24 juni in Auvers aan. (Bron:National Gallery of Art)
